Lezersrecensie
Ik ben mijn eigen baas. - Meneertje
"Mijn baas? Ik ben geen hond. Ik ben mijn eigen baas". - Meneertje
Een boek over een bijzondere kat die mensenlevens raakt, kan ik simpelweg niet slecht vinden. Sterker nog, ik heb enorm genoten van Meneertje en moest af en toe een traantje wegpinken.
Meneertje, de eigenzinnige kat van Sanne Vogel, struint door zijn geliefde buurt in Amsterdam op zoek naar avontuur en lekkernijen. Tijdens zijn wandelingen ontmoet hij kleurrijke buurtbewoners, elk met hun eigen verhaal. Hij deelt zijn speelse observaties op een luchtige manier, maar legt ook de diepere betekenis achter schijnbaar alledaagse ontmoetingen bloot. Van een voormalige acrobaat in een scootmobiel die eieren voor hem bakt tot een dementerende dame die in Meneertje haar overleden Moortje ziet. Thuis is hij een troostende aanwezigheid wanneer zijn huisgenoten Chef en Melksnõr een groot verlies moeten verwerken. Samen met poes Mien bewaakt hij het thuisfront. Met zijn onvoorwaardelijke liefde en inzicht onthult hij de kracht van verbinding en de complexiteit van menselijke emoties.
Sanne schrijft heel beeldend, precies zoals ik me de gedachtewereld van een kat voorstel. Meneertje die plannen smeedt om langs de benen van zijn huisgenoten naar buiten te glippen, zijn ergernis over de tekst "niet voeren" op zijn halsband, zijn irritatie richting buurtkater Lodewijk en buurthond Lucy, zijn voorliefde voor cattucino’s, en hoe hij degene die hem verse kuikentjes geeft als een Messias ziet – het voelt alsof we als een tracker met hem meelopen. Maar ook zijn angst voor auto’s, met zijn scheve kop als stille getuige, en zijn feilloze instinct om te weten wanneer iemand hem nodig heeft, maken Meneertje onvergetelijk. De illustraties in het boek vangen Meneertje’s karakter dan ook perfect.
Toen ik las dat de overleden kat van de Messias Moortje heette, moest ik even slikken. Zo heette mijn eerste kat ook, zij was ongeveer 3 maanden oud toen ik geboren werd. We groeiden samen op, totdat ik afscheid van haar moest nemen toen we allebei twaalf waren. Sindsdien ben ik nooit meer zonder katten geweest; nu lopen er vier harige huisgenoten bij mij rond. De laatste bladzijden en het dankwoord raakten me diep, want een kat is zoveel meer dan ‘gewoon’ een huisdier.
Wat had ik Meneertje graag ontmoet toen hij nog leefde. Zijn avonturen doen me denken aan kat Nemo, die op de vismarkt in Groningen woont en naar wie ik altijd zoek als ik daar ben. Voor mij is Meneertje het ultieme cosy feel-good verhaal, met een realistisch en verdrietig randje.
Dank aan Uitgeverij Ambo Anthos voor het recensie-exemplaar!
Een boek over een bijzondere kat die mensenlevens raakt, kan ik simpelweg niet slecht vinden. Sterker nog, ik heb enorm genoten van Meneertje en moest af en toe een traantje wegpinken.
Meneertje, de eigenzinnige kat van Sanne Vogel, struint door zijn geliefde buurt in Amsterdam op zoek naar avontuur en lekkernijen. Tijdens zijn wandelingen ontmoet hij kleurrijke buurtbewoners, elk met hun eigen verhaal. Hij deelt zijn speelse observaties op een luchtige manier, maar legt ook de diepere betekenis achter schijnbaar alledaagse ontmoetingen bloot. Van een voormalige acrobaat in een scootmobiel die eieren voor hem bakt tot een dementerende dame die in Meneertje haar overleden Moortje ziet. Thuis is hij een troostende aanwezigheid wanneer zijn huisgenoten Chef en Melksnõr een groot verlies moeten verwerken. Samen met poes Mien bewaakt hij het thuisfront. Met zijn onvoorwaardelijke liefde en inzicht onthult hij de kracht van verbinding en de complexiteit van menselijke emoties.
Sanne schrijft heel beeldend, precies zoals ik me de gedachtewereld van een kat voorstel. Meneertje die plannen smeedt om langs de benen van zijn huisgenoten naar buiten te glippen, zijn ergernis over de tekst "niet voeren" op zijn halsband, zijn irritatie richting buurtkater Lodewijk en buurthond Lucy, zijn voorliefde voor cattucino’s, en hoe hij degene die hem verse kuikentjes geeft als een Messias ziet – het voelt alsof we als een tracker met hem meelopen. Maar ook zijn angst voor auto’s, met zijn scheve kop als stille getuige, en zijn feilloze instinct om te weten wanneer iemand hem nodig heeft, maken Meneertje onvergetelijk. De illustraties in het boek vangen Meneertje’s karakter dan ook perfect.
Toen ik las dat de overleden kat van de Messias Moortje heette, moest ik even slikken. Zo heette mijn eerste kat ook, zij was ongeveer 3 maanden oud toen ik geboren werd. We groeiden samen op, totdat ik afscheid van haar moest nemen toen we allebei twaalf waren. Sindsdien ben ik nooit meer zonder katten geweest; nu lopen er vier harige huisgenoten bij mij rond. De laatste bladzijden en het dankwoord raakten me diep, want een kat is zoveel meer dan ‘gewoon’ een huisdier.
Wat had ik Meneertje graag ontmoet toen hij nog leefde. Zijn avonturen doen me denken aan kat Nemo, die op de vismarkt in Groningen woont en naar wie ik altijd zoek als ik daar ben. Voor mij is Meneertje het ultieme cosy feel-good verhaal, met een realistisch en verdrietig randje.
Dank aan Uitgeverij Ambo Anthos voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie
