Toonbeeld van kracht.

Ugo Barbàra heeft met 'Familiebanden' een roman geschreven waarin niet alleen een tijdsbeeld wordt geschetst, maar ook een diepgaand portret geeft van een familie die alles op het spel zet voor een beter leven. Het verhaal raakte me, inspireerde en bezorgde me soms zelfs een emotionele brok in de keel.

Vanaf de eerste pagina werd ik ondergedompeld in de wereld van Antonio en Rosaria Montalto, een gezin dat in 1860 hun geluk gaat beproeven in het verre Amerika.
Wat mij vooral aansprak, was de krachtige rol van Rosaria Montalto. Ik voelde me direct verbonden met haar. Rosaria is niet zomaar een vrouw die manlief volgt; ze is een sterke, vastberaden persoonlijkheid die zich niet laat tegenhouden door de beperkingen van haar tijd. Haar doortastend besluit om een bank op te richten voor Italiaanse immigranten, omdat ze als immigranten het vertrouwen in de Amerikaanse banken missen, vond ik ronduit bewonderenswaardig. Het is een daad van empowerment die zelfs vandaag de dag nog relevant voelt. Rosaria is een vrouw die haar eigen pad kiest, en dat maakt haar tot een personage om van te houden en om je aan op te trekken.

De manier waarop Barbàra de tijdsgeest beschrijft, is indrukwekkend. Het contrast tussen het prachtige Sicilië en het harde leven daar, en vervolgens de chaos en kansen van het 19e-eeuwse New York, wordt zo levendig neergezet dat ik me echt in die tijd waande. De armoede, de politieke onrust, de strijd van immigranten om een plekje te veroveren in een vreemd land – het voelde allemaal zo echt en komt, gezien de huidige maatschappelijke uitdagingen, erg dichtbij. Ik kon me voorstellen hoe overweldigend het moest zijn voor Rosaria en haar gezin om in zo’n wereld te overleven, en tegelijkertijd bewonderde ik hun veerkracht.

Wat ik ook waardeerde, was de manier waarop de familiebanden centraal staan in het verhaal. Ondanks de conflicten en tegenslagen blijft er altijd liefde en respect tussen de familieleden. Dat vond ik ontroerend en herkenbaar. Het boek laat zien dat familie, hoe ingewikkeld ook, een anker kan zijn in turbulente tijden. De relatie tussen Rosaria en Antonio is complex, maar ook heel menselijk. Het is geen sprookjeshuwelijk, maar een relatie waarin beide partners moeten leren omgaan met veranderingen en uitdagingen.

De schrijfstijl van Barbàra is beeldend en toegankelijk. Zijn beschrijvingen van de omgeving, de personages en de emoties zijn zo gedetailleerd dat ik me volledig in het verhaal kon verliezen. Soms vond ik de details iets te uitgebreid, maar over het algemeen voegden ze veel toe aan de sfeer en de geloofwaardigheid van het verhaal. De dialogen voelden natuurlijk aan, en ik kon me de stemmen van de personages goed voorstellen.

Een klein minpuntje vond ik dat sommige plotwendingen wat voorspelbaar waren. Maar eerlijk gezegd deed dat verder weinig af aan mijn leesplezier. Het is niet de onvoorspelbaarheid die dit boek zo sterk maakt, maar de emotionele diepgang en de rijke historische setting. Ik werd vooral geraakt door de menselijkheid van de personages en hun strijd om een beter leven.

Al met al is 'Familiebanden' een boek dat ik iedereen zou aanraden, vooral lezers die houden van sterke vrouwelijke personages en verhalen over doorzettingsvermogen. Het is een verhaal over moed, liefde en de kracht van familiebanden, en het laat je achter met een gevoel van bewondering voor de mensen die hun dromen najagen, tegen alle verwachtingen in. Ik hoop echt dat dit boek ooit verfilmd wordt, want dat zou mijns inziens zomaar eens een klassieker kunnen worden voor een groot publiek.

Een meeslepend verhaal vol moed, liefde en doorzettingsvermogen.

Vier sterren