Lezersrecensie
Geloof, hoop, liefde en vrijheid
Dit boek mocht ik lezen voor de blogtour van kokboekencentrum, de titel sprak mij aan, en in een opwelling gaf ik mij ook op, en mocht mezelf bij de gelukkigen rekenen, waarvoor dank!
De naam van de auteur zei me niets, maar dat is vrij logisch, want het is het levensverhaal van Naghmeh Abedini Panahi. Verwacht zeker geen romantisch sprookje.
Naghmeh en ik zijn in hetzelfde jaar geboren, 1977, maar dit is dan ook het enige wat we gelijk hebben.
Deze dame kreeg een typische islamitische opvoeding, maar leert toch ook het katholieke geloof kennen, tot grote spijt en tegelijk woede van haar familie,
Net voor ze haar studies geneeskunde zal aanvangen, leert ze Saeed kennen, deze man, met zoveel charisma, lief, knap, innemend, jeugdig, wond haar zonder veel moeite rond zijn vinger, en ze kregen al vlug verkering. Saeed, een predikant van een ondergrondse, Iraanse kerk, met de bijbehorende volgers, allen even blind voor de ware Saeed.
Al voor ze effectief gehuwd zijn, krijgt hij Naghmeh al zover dat ze het bed deelt met hem, en haar eerste keer, is er ook één om liefst rap te vergeten. Nog steeds blind verliefd richten ze samen een huiskerk structuur op, die hij binnen de kortste keren alweer beu is, te klein, te weinig volk... Zo komt geleidelijk zijn echte aard boven, die niet zo aantrekkelijk is, een narcist van de bovenste plank... Die gelukkig door zijn eigen hoogmoed de gevangenis is moet, in eerste instantie blijft Naghmeh haar man steunen, probeert alles om Saeed vrij te krijgen, tot ze eindelijk inziet hoeveel rustiger haar leven is geworden, wanneer ze haar verhaal probeert te vertellen aan familie, vrienden en kennissen, blijven er weinig mensen over, het grootste deel blijft geloven in Saeed.
Dit boek vertelt ons over dat kleine lichtje op het einde van een diepe, zwarte tunnel , hoe belangrijk het is steeds hoop te houden, Naghmeh had ook veel steun aan haar geloof, een geluk voor haar.
Dit boek mocht ik ontvangen van kokboekencentrum, waarvoor dank!
De naam van de auteur zei me niets, maar dat is vrij logisch, want het is het levensverhaal van Naghmeh Abedini Panahi. Verwacht zeker geen romantisch sprookje.
Naghmeh en ik zijn in hetzelfde jaar geboren, 1977, maar dit is dan ook het enige wat we gelijk hebben.
Deze dame kreeg een typische islamitische opvoeding, maar leert toch ook het katholieke geloof kennen, tot grote spijt en tegelijk woede van haar familie,
Net voor ze haar studies geneeskunde zal aanvangen, leert ze Saeed kennen, deze man, met zoveel charisma, lief, knap, innemend, jeugdig, wond haar zonder veel moeite rond zijn vinger, en ze kregen al vlug verkering. Saeed, een predikant van een ondergrondse, Iraanse kerk, met de bijbehorende volgers, allen even blind voor de ware Saeed.
Al voor ze effectief gehuwd zijn, krijgt hij Naghmeh al zover dat ze het bed deelt met hem, en haar eerste keer, is er ook één om liefst rap te vergeten. Nog steeds blind verliefd richten ze samen een huiskerk structuur op, die hij binnen de kortste keren alweer beu is, te klein, te weinig volk... Zo komt geleidelijk zijn echte aard boven, die niet zo aantrekkelijk is, een narcist van de bovenste plank... Die gelukkig door zijn eigen hoogmoed de gevangenis is moet, in eerste instantie blijft Naghmeh haar man steunen, probeert alles om Saeed vrij te krijgen, tot ze eindelijk inziet hoeveel rustiger haar leven is geworden, wanneer ze haar verhaal probeert te vertellen aan familie, vrienden en kennissen, blijven er weinig mensen over, het grootste deel blijft geloven in Saeed.
Dit boek vertelt ons over dat kleine lichtje op het einde van een diepe, zwarte tunnel , hoe belangrijk het is steeds hoop te houden, Naghmeh had ook veel steun aan haar geloof, een geluk voor haar.
Dit boek mocht ik ontvangen van kokboekencentrum, waarvoor dank!
1
Reageer op deze recensie