Sterk geschreven verhaal over boosheid, angsten, opluchting en frustratie

Witte Muren is, voor mij, een moeilijker te vangen boek. Het verhaal, zoals ook op de achterzijde staat, gaat over twee mannen in de tijd van de tweede wereldoorlog 1942-1943. Maar dat is ook echt de setting, waardoor je wel de spanning tussen Alexander, telg uit een invloedrijke collaberende of nazistische familie (dat wordt niet helemaal duidelijk in het boek), en Abel, een joodse verzorger/assistent in het rusthuis waar Alexander is weggestopt, begrijpt. Het zijn eigenlijk twee verhalen, wel leuk opgezet, die letterlijk door elkaar heen lopen (de hoofdstukken zijn verdeeld in data en hoofdpersonen). Enerzijds volg je het verhaal van Abel waarbij eind 1942 zijn wereld instort en anderzijds heb je het verhaal van Alexander die wakker wordt 1943 na een mislukte zelfmoordpoging en wiens zoektocht begint om te ontdekken waarom hij dat gedaan heeft. Beide zijn geen spoilers hoor!

Ik vind het heel fijn lezen. Dit is de debuutroman en ik vind het een hele fijne verhalende vertelstijl. Schreef in een comment: “Vond het heel sterk geschreven in zowel een verhalende vorm als het gaat omgeving, innerlijke dialoog van de twee hoofdkarakters en ik was echt wel nieuwsgierig naar de reden van de zelfmoordpoging van Alexander”. Zoals ik hierboven zei, het is geen oorlogsverhaal/-roman, het is de setting waarin je twee mannen ziet ontwikkelen in hun zoektocht, boosheid, angsten, opluchting en frustratie. En daar ligt denk ook wel de kracht van het boek, het is een bijna filmische beschrijving waardoor je er in je hoofd makkelijk in mee kan gaan. Het houdt je vast.