Traag boek met matig plot. En jammer van die rechercheur

Op zich heb ik niks tegen trage boeken, maar als je van actie houdt, is dit misschien niet je kopje thee, het boek neemt ruimschoots de tijd om de personen en de situatie aan je voor te stellen; we volgen diverse personen rond de verdwijning van Charlotte Salter. Ik zal je niet vermoeien met een korte achterflapbeschrijving, want die heb je waarschijnlijk toch al gelezen, dus ter zake:

Het aantal personen maakt het niet makkelijk om er lekker in te komen, tel daarbij dat sommigen met 2 namen worden genoemd, dus af en toe zat ik driftig te denken: "wie is dat ook maar weer?".

Het verhaal zelf is niet zo gek, al krijg je in deel 2 een hele andere Etty te zien dan in deel 1. Het blijft een beetje hangen waarom dat zo is. Ja de tijd en wat ze meegemaakt heeft, maar voor mijn gevoel voegt het niet zoveel aan het verhaal toe. Ook de talloze beschrijvingen van wat iedereen aanheeft en hoe ze eruitzien is wat mij betreft niet nodig en leidt alleen maar af. Voorbeeldje? Ok dan: "Er stond een jonge vrouw voor de deur met kort bruin haar, een bril met schildpadmontuur en een vastberaden uitdrukking op haar gezicht. Ze droeg een dikke jas en een sjaal, maar leek het toch koud te hebben.". Spoiler: totaal irrelevant allemaal.

In deel drie komt onze heldin, rechercheur Maud op de proppen. Ook dat vind ik een gemiste kans. Een zaak op laten lossen door een rechercheur vind ik wat getuigen van armoede, want verre van origineel. En uiteraard is het weer geen "gewone" rechercheur, nee, deze moet natuurlijk weer allerlei bijzondere trekjes hebben. Veel mooier had ik het gevonden wanneer de broers Ackerley bij het maken van hun podcast uiteindelijk de waarheid hadden achterhaald.

Die uiteindelijke waarheid is overigens wel degelijk een plottwist, die me - als het uitgelegd wordt - wat willekeurig voorkomt.

Is het dan een slecht boek? Nee, zeker niet. Hoewel ik het jammer vind dat ze er in voorkomt, is Maud O’Connor op zich geen gek hoofdpersoon. Het verhaal kabbelt wel lekker door, wat prima is om in de auto naar te luisteren en de diverse hoofdpersonen hebben zo links en rechts ook wel wat negatieve randjes, wat ze uiteindelijk alleen maar wat menselijker maakt. Dus al met al wel aardig, al heb ik ze wel beter gehad van French