Hoe luisterrijker het verzinsel, hoe groter de massa die het gelooft

De man (Emile) van Lotte pleegt zelfmoord tijdens het lopen van de Camino. Lotte is overtuigd van een goed huwelijk met Emile en begrijpt niets van zijn zelfmoord, ondanks een wat duistere achtergrond van Emile gedurende de Bosnisch – Servische oorlog. Zij laat onderzoek doen door een onderzoeker in Bosnië naar de achtergronden van Emile om te ontdekken wie Emile nu eigenlijk precies is. Lotte heeft na het overlijden van haar zus de zorg op zich genomen van haar dochter Caroline. Caroline en haar vader Paul zijn ingetrokken in het grote landhuis van Lotte en Paul wilt een intiemere relatie met Lotte aangaan. Om meer begrip te krijgen t.a.v. de achtergrond van de zelfmoord van Emile, gaat Lotte precies een jaar na de zelfmoord van Emile ook zelf dezelfde route lopen van de Camino. Tijdens die tocht gebeuren er nare gebeurtenissen om haar heen en begint zij te vermoeden dat iemand het op haar leven heeft gemunt. Zij ontmoet tijdens de camino een man Nicholas en wordt spontaan verliefd op hem. Maar wie is Nicholas? Langzaam maar zeker wordt het raadsel rond Emile duidelijk.

De Camino is terecht betiteld als een literaire thriller met als kenmerken:
• Een eigenzinnige schrijfstijl
• Innerlijke conflicten
• Akelige details
• Een goed uitgewerkte, niet geforceerd plot
• Een complexe opbouw
• Personages zijn goed uitgewerkt

Het boek kent drie verhalen:
1. Het verhaal van het verloop van de Camino van Lotte.
2. De brief: het historisch verloop van het leven van een van de personages.
3. De man: de overwegingen van de aanslagpleger.

Het boek kent naar mijn mening een trage spanningsopbouw. Uiteraard is dit subjectief, maar ik vond het pas tegen het eind echt spannend worden (na driekwart van het boek). Dit wordt echter geheel gecompenseerd door een mooie historische beschrijving over de achtergrond van de oorlog in de Balkan na de dood van de Joegoslavische president Tito.

Een citaat uit het boek dat mij erg aansprak en van alle tijden is:
“Mensen luisteren liever telkens opnieuw naar de fantastische leugens van de opportunisten dan naar de sobere feiten van de deskundigen. En hoe luisterrijker het verzinsel, hoe groter de massa die het gelooft.”

Anya Niewierra is er m.i. opnieuw in geslaagd een mooi boek te schrijven, dat ik graag met vier sterren wil waarderen. Voor een vijfde ster had ik graag meer spanning gezien in het eerste deel van het boek. Ik hoop ooit van haar nog eens een historische roman te mogen lezen, want dat zij daartoe in staat is, is voor mij wel duidelijk geworden met de hoofdstukken De Brief.