Lezersrecensie
Een meeslepende ode aan een meesterlijk muzikant
"Is dit alles?" Nou, als het gaat om de biografie Henny Vrienten van Leo Oldenburger, dan is het antwoord een volmondig nee. Dit boek biedt namelijk véél meer dan alleen de Doe Maar-jaren. En dat is precies wat het zo de moeite waard maakt. Waar de publieke herinnering aan Henny vaak blijft hangen bij die vier intens groene, roze, reggaevolle jaren, neemt Oldenburger je mee langs de hele route. Van het onstuimige begin tot het ingetogen einde.
Je krijgt een prachtig, compleet beeld van Vrienten: niet alleen de zanger van "Sinds 1 dag of 2", maar ook de meesterlijke componist van filmmuziek, de muzikale makker van onder meer Frank Boeijen en de bedachtzame kunstenaar met een hart van goud. Wat je na het lezen vooral bijblijft, is zijn vakmanschap: eenvoud en originaliteit als hoogste goed, een man met scherp oor en groot hart. Niet alleen in de muziek, maar ook in de omgang met anderen.
Natuurlijk krijgt de Doe Maar-periode veel aandacht – en terecht. Voor wie het destijds bewust meemaakte, is dit een feest der herkenning. De zinderende gekte, de hysterische fans, de pauzeknop die na vier jaar onvermijdelijk werd ingedrukt. Het is een tijdsbeeld dat heerlijk nostalgisch voelt, maar voor de doorgewinterde Doe Maar-fan is er weinig nieuws onder de zon. De documentaire Dit was alles liet deze periode immers al van alle kanten zien. Toch is er één opmerkelijke toevoeging: de “liefdesverklaring” van Ernst Jansz. Waar de media vaak suggereerden dat er afgunst was tussen de twee boegbeelden van Doe Maar, schetst deze biografie juist een beeld van broederlijke kameraadschap. Een vriendschap waarin verschillen niet worden onderdrukt, maar juist ingezet om samen hoger te reiken. "De bom", maar dan positief.
Toch is het niet allemaal rozengeur en reggae. Waar de lofzang in het begin heerlijk binnenkomt, wordt het op den duur wat veel van het goede. Het regent complimenten en er is nauwelijks ruimte voor kritische noten. Dat wringt. Want juist een vleugje menselijke feilbaarheid had Vrienten nog levendiger kunnen maken. Het voelt een beetje alsof je een concert bijwoont waar elk nummer eindigt met een staande ovatie. Leuk, maar na een tijdje verlang je naar een onverwachte noot.
Wat ook mist, is de stem van zijn gezinsleden of vrienden buiten de muziekwereld. We horen volop collega's uit de muziek- en filmwereld (ja, ook Jeroen Krabbé komt voorbij, of je dat nu wilt of niet), maar het blijft toch gek dat mensen uit zijn privéleven grotendeels ontbreken. Hoe zag de mens Henny eruit buiten het geluid van de basgitaar?
Maar goed, dat zijn details. Het boek leest als een trein – of nee, als een tourbus vol mooie anekdotes. Oldenburger heeft een prettige schrijfstijl en weet de essentie van Vrienten goed te raken. Af en toe lijken bepaalde verhalen of uitspraken zichzelf te herhalen, alsof een redactieronde gemist is, maar dat mag de pret niet drukken.
Het mooiste effect van deze biografie? Het laat je opnieuw naar de muziek van Vrienten luisteren. Niet alleen naar Doe Maar, maar ook naar zijn latere solo-werk en die prachtige filmmuziek. Ineens hoor je die "nederwiet" van eenvoud, het vernuft, de precisie. Je kunt het niet meer ont-horen. Dat alleen al maakt het boek de moeite waard.
4 van de 5 sterren. Een ode aan een muzikale grootmeester, met alle bewondering die daarbij hoort. Misschien iets té veel bewondering, maar zoals Henny zelf zou zeggen: "Laat maar."
Je krijgt een prachtig, compleet beeld van Vrienten: niet alleen de zanger van "Sinds 1 dag of 2", maar ook de meesterlijke componist van filmmuziek, de muzikale makker van onder meer Frank Boeijen en de bedachtzame kunstenaar met een hart van goud. Wat je na het lezen vooral bijblijft, is zijn vakmanschap: eenvoud en originaliteit als hoogste goed, een man met scherp oor en groot hart. Niet alleen in de muziek, maar ook in de omgang met anderen.
Natuurlijk krijgt de Doe Maar-periode veel aandacht – en terecht. Voor wie het destijds bewust meemaakte, is dit een feest der herkenning. De zinderende gekte, de hysterische fans, de pauzeknop die na vier jaar onvermijdelijk werd ingedrukt. Het is een tijdsbeeld dat heerlijk nostalgisch voelt, maar voor de doorgewinterde Doe Maar-fan is er weinig nieuws onder de zon. De documentaire Dit was alles liet deze periode immers al van alle kanten zien. Toch is er één opmerkelijke toevoeging: de “liefdesverklaring” van Ernst Jansz. Waar de media vaak suggereerden dat er afgunst was tussen de twee boegbeelden van Doe Maar, schetst deze biografie juist een beeld van broederlijke kameraadschap. Een vriendschap waarin verschillen niet worden onderdrukt, maar juist ingezet om samen hoger te reiken. "De bom", maar dan positief.
Toch is het niet allemaal rozengeur en reggae. Waar de lofzang in het begin heerlijk binnenkomt, wordt het op den duur wat veel van het goede. Het regent complimenten en er is nauwelijks ruimte voor kritische noten. Dat wringt. Want juist een vleugje menselijke feilbaarheid had Vrienten nog levendiger kunnen maken. Het voelt een beetje alsof je een concert bijwoont waar elk nummer eindigt met een staande ovatie. Leuk, maar na een tijdje verlang je naar een onverwachte noot.
Wat ook mist, is de stem van zijn gezinsleden of vrienden buiten de muziekwereld. We horen volop collega's uit de muziek- en filmwereld (ja, ook Jeroen Krabbé komt voorbij, of je dat nu wilt of niet), maar het blijft toch gek dat mensen uit zijn privéleven grotendeels ontbreken. Hoe zag de mens Henny eruit buiten het geluid van de basgitaar?
Maar goed, dat zijn details. Het boek leest als een trein – of nee, als een tourbus vol mooie anekdotes. Oldenburger heeft een prettige schrijfstijl en weet de essentie van Vrienten goed te raken. Af en toe lijken bepaalde verhalen of uitspraken zichzelf te herhalen, alsof een redactieronde gemist is, maar dat mag de pret niet drukken.
Het mooiste effect van deze biografie? Het laat je opnieuw naar de muziek van Vrienten luisteren. Niet alleen naar Doe Maar, maar ook naar zijn latere solo-werk en die prachtige filmmuziek. Ineens hoor je die "nederwiet" van eenvoud, het vernuft, de precisie. Je kunt het niet meer ont-horen. Dat alleen al maakt het boek de moeite waard.
4 van de 5 sterren. Een ode aan een muzikale grootmeester, met alle bewondering die daarbij hoort. Misschien iets té veel bewondering, maar zoals Henny zelf zou zeggen: "Laat maar."
1
Reageer op deze recensie
