VERRASSENDE NEDERLANDSE THRILLER - DREIGEND EN REALISTISCH !

HEBBAN JURY DEBUUTPRIJS 2019

" De witte kamer. Een marteltechniek die je niet tegenkwam in de geschiedenisboekjes. De witte kamer. Onschuldige woorden voor een barbaars fenomeen. "

Met Samantha Stroombergen heeft Nederland er een serieuze, goede thrillerschrijfster bijgekregen. Niet van de lichte zomerthrillers, maar van de inhoudsvolle verhalen met duidelijke en brandende (onderhuidse) spanning. Voor mij valt ze te plaatsen naast Charles den Tex met goed geschreven tekst, een soepele woordkeuze in fijn lopende zinnen, zich afspelend in een Nederlands landschap.

Met een aanslag tijdens Dodenherdenking op 4 mei wordt een kluwen van verhaallijnen opgestart, welke zowel de kant van de politie belichten als de kant van de aanslagpleger en zijn omgeving.
We maken kennis met Leon Coeur, een hoofdrechercheur welke geschorst is wegens een schietincident in een eerdere zaak. Het niet kunnen omgaan met zijn schorsing maakt dat hij op eigen houtje onderzoek gaat doen, tegen het advies van zijn leidinggevende in. Hij maakt daarbij gebruik van zijn nichtje Hanna Gosselaer, studente criminologie, en zelf belanghebbend bij een oplossing van deze zaak. Ook zij heeft last van het verleden en hoopt via deze zaak toegang te krijgen tot extra informatie.

" De zon groeide. Centimeters, meters, kilometers, totdat het geel al het blauwe verslond..."

Met Leon Coeur en Hanna Gosselaer is een nieuw politiekoppel geboren, met Nederlandse roots, welke garant kunnen staan voor meerdere thrillers met hen als hoofdpersoon.

De aanslag op de Dam brengt het vervolg bij een gevonden lijk in een park in Leiden, en al snel blijkt dat beide zaken met elkaar verband houden. Het vermoeden van Leon Coeur, een zeer beladen en belastend idee voor de nationale veiligheid, wordt langzaam uitgerold en ontvouwen. Stap voor stap wordt weer een stukje in de kluwen verhaallijnen ontrafeld, maar tegelijkertijd komen er nieuwe personages bij die het raadsel weer groter maken.

Stroombergen gebruikt zeer actuele thema's: terrorisme en terreur, asielzoekers en hun positie, welke dreigend en realistisch zijn en bij wijze van spreken morgen live zouden kunnen plaatsvinden.
Ze neemt de tijd en ruimte om haar personages "body" te geven - heel natuurlijk komen ze geleidelijk steeds meer naar je toe! Heel soms wordt de spanningsboog doorbroken door de, mogelijk, terechte persoonlijke uitdieping.
Heel gedoseerd worden feiten in het verhaal gebracht en nieuwe gegevens over de hoofdpersonen ingebracht, waardoor de snelheid van het verhaal iedere keer opnieuw een grote impuls krijgt.

" Een muur tussen hem en het leven....Zijn hoofd was een zeef. Kronkelende gangen, vol schaduwen en spinrag, allemaal leidend naar dezelfde afgrond. De afgrond van vergetelheid. "

"' Zijn oren deden pijn van de stilte...De stilte is de vriend die je nooit verraadt....Maar dat was niet waar....Zijn trommelvliezen stonden op springen...."

Het einde van het boek kent een sterk en spannend plot, waarin alle opgeworpen vragen en verhaallijnen gedurende het verloop van het verhaal worden beantwoord en ingevuld.
"De witte kamer" doet enigszins denken aan "De vrouw in de kooi" van Jussi Adler-Olsen in de serie Q.

Een sterk Nederlands thrillerdebuut, die vraagt naar meer en het nieuwe politiekoppel Coeur - Gosselaer de mogelijkheid geeft om nog meer spannende zaken op te lossen.

Voor een debuut op dit niveau en de dreiging in het verhaal en de actualiteit van het onderwerp een duidelijke **** 4-sterren waardering.

Ik heb dit boek gelezen in het kader van de HEBBAN DEBUUTPRIJS-JURY 2019.