'Sterk handboek over prestatiedruk met heldere achtergronden, maar ook een persoonlijk en kwetsbaar verhaal'

Het boek begint met een inleiding waarin Rosa haar eigen ervaringen deelt. Ze raakte zelf namelijk ook overspannen. Ik vond de inleiding erg sterk. Het is onwijs persoonlijk en kwetsbaar, waardoor het verhaal bij mij meteen binnenkwam. Voor mij was het ook heel herkenbaar om te lezen, omdat ik zelf overspannen ben geweest (en nu weer langzaamaan oké ben). De paniekaanvallen die Rosa beschrijft, de lichamelijke klachten niet zien als een teken van te veel stress hebben – ik zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben.

***PERSOONLIJK VERHAAL MAAR OOK THEORETISCHE ACHTERGRONDEN***
Een erg persoonlijke inleiding, maar daarna wordt het boek theoretischer. Het boek is een afwisseling van persoonlijke ervaringen van de schrijfster, experts of ervaringsdeskundigen die ze spreekt en de theoretische achtergrond over de onderwerpen die met prestatiedruk te maken hebben. Ik vond het een hele goede afwisseling, soms lees je bijvoorbeeld een ervaring van Rosa, waarna het grotere onderwerp in perspectief wordt geplaatst. Erg fijn en prettig leesbaar. Zelf vond ik vooral het stuk over onderwijs en prestatiedruk (hoofdstuk 7) en de geschiedenis achter Generatie Y enorm interessant. Ik wist daar veel dingen nog helemaal niet van. Dit boek leerde me dus ook een heleboel, pluspunten!

***EEN OVERDOSIS BLADWIJZERS***
Door de vele interessante onderwerpen, plakte ik me helemaal suf met bladwijzers. Een paar regels uit hoofdstuk 2 die me aan het denken zette:

"Soms lijkt het wel alsof iedereen nu keihard werkt om op zijn veertigste het hele plaatje compleet te hebben. Maar wat gebeurt er daarna dan? Het leven zal ons, ook na ons veertigste, blijven uitdagen. Het zal niet ineens stoppen"

Ik herken dit ook wel. Het lijkt af en toe alsof iedereen binnen nu en tien jaar alles perfect moet hebben: een relatie, fijn huis, geweldige carrière (inclusief CV met allemaal fancy banen, vrijwilligerswerk of noem maar op), fijne vrienden en familie en misschien zelfs nog duizenden volgers via social media. Dat is onmogelijk, maar toch lijkt iedereen hier wel naar te streven. Ik vind dat Generatie EI dit heel sterk neerzet. Waar ik Babe, You Got This te prestatiegericht vond, is Generatie EI met momenten een pleidooi voor ongelukkig zijn en praten over je faalmomenten om zo het taboe daarop te doorbreken. Niet continu de schijn ophouden of snel zeggen ‘het gaat wel weer goed met me hoor, na die rotperiode’, maar eens écht vertellen wat er aan de hand is. Dat noem ik pas een mooi streven, je kwetsbaar opstellen en altijd over zulke situaties blijven praten.

***EINDOORDEEL***
Generatie EI krijgt van mij vier sterren. Ik vind het voor twintigers en dertigers echt een must-read. Het boek leert je over de geschiedenis van je eigen generatie en plaatst dingen zo in perspectief. Ook staan er in dit boek oefeningen die je kunt doen, zoals keuzes maken op een bepaalde manier en bewust he-le-maal niks doen.

Het enige dat ik miste was een extra stuk over overspannenheid en burn-outs, waarin verteld wordt wat wetenschappelijk gezien werkt of niet. Zo las ik eens een artikel over het na een paar weken alweer langzaam aan het werk gaan tijdens een burn-out. Zo’n extra hoofdstuk had mij een leuke toevoeging geleken. Maar verder: TOP boek! Ga dit lezen.

Deze recensie verscheen ook op mijn blog MustMag.nl: http://mustmag.nl/recensie-generatie-ei-rosa-surachno/