Lezersrecensie
Virtuoos
Indrukwekkende thriller over ‘the war on drugs’ in al zijn facetten. Derde deel van een trilogie waaraan schrijver Don Winslow maar liefst twintig jaar heeft gewerkt. Gek genoeg is het eerste deel ‘The Power of the Dog’ nooit in het Nederlands vertaald.
Wel een boek voor doorzetters, want het beslaat maar liefst 750 pagina’s. Dus niet handig voor op vakantie, want topzwaar in je koffer en ook in bed lastig te hanteren. Niet schrikken: ik heb het letterlijk in drieën geknipt…probleem opgelost.
Geen boek voor tere zieltjes, want de Mexicaanse drugsmaffia is bruut, wreed en sadistisch als het gaat om het afrekenen met tegenstanders of het uitoefenen van macht. Een boek ook dat af en toe best wel ingewikkeld is, omdat je soms tureluurs wordt van al die verschillende kartels en bijbehorende families die elkaar naar het leven staan.
Maar de manier waarop Winslow die hele niet te winnen war on drugs ontrafeld en in al zijn wrede fragmenten blootlegt, is virtuoos. Te beginnen bij DEA-baas (Drug Enforcement Agengy) Art Keller die niet alleen moet afrekenen met een stel genadeloze drugshandelaren, maar ook het gevecht moet aangaan met taaie bureaucraten en corrupte politici.
Vooral dat laatste aspect is interessant. Winslow gebruikt in zijn boek gebeurtenissen die echt hebben plaatsgevonden, zoals de verkiezing van Donald Trump. Weliswaar heeft die in het boek een andere naam, maar zonneklaar is dat het om hem gaat als een van de grote opponenten van DEA-directeur Keller. En ook Trumps schoonzoon, Jared Kushner, speelt een belangrijke rol in Winslow’s pogingen om ook de kwalijke rol van de financiële wereld met betrekking tot de drugshandel te belichten.
Maar niet alleen de ‘topdogs’ komen voorbij, ook de slachtoffers – junkies, onschuldige mensen en dappere journalisten – passeren de revue. En natuurlijk de undercover-agenten, zij zijn de echte helden uit het verhaal.
Een hele aparte verhaallijn vormen de avonturen van de tienjarige Nico Ramirez. Hij leeft op de vuilnisbelt van Guatemala city, maar moet vluchten, omdat de wijdvertakte straatbende ‘18’ hem wil rekruteren. Die tocht door Guatemala en Mexico op daken van goederentreinen is huiveringwekkend en soms ook ontroerend en eindigt bij de Rio Bravo. Daar wordt Nico opgepakt door de Amerikaanse grenspolitie en hij beland in een soort Ter Apel.
Het drukt je met de neus op de feiten van het migrantenprobleem, dat in Amerika net zo schrijnend is als bij ons in Europa. Het gekke van deze verhaallijn is dat Winslow een beetje onduidelijk is hoe het afloopt met Nico. Het lijkt net alsof-ie vergeten is er een eind aan te breien.
Opvallend is dat dat niet alleen mannen de dienst uitmaken in de Mexicaanse drugswereld. Ook vrouwen spelen een belangrijke rol, zoals de psychopathische Belinda Vatos -bijgenaamd La Fosfora – het sadistische hoofd beveiliging van het Sinaloakartel en Elena Barrera, hoofd van het gelijknamige en rivaliserende kartel.
Ik heb ‘De Grens’ ademloos en ondanks de omvang supersnel uitgelezen. Wat je noemt een pageturner. En bij deze schrijf ik Don Winslow bij in mijn thrillerschrijver-top-vijf die verder bestaat uit: Michael Connelly, Shawn Cosby, Dennis Lehane en good old Havank.
Wel een boek voor doorzetters, want het beslaat maar liefst 750 pagina’s. Dus niet handig voor op vakantie, want topzwaar in je koffer en ook in bed lastig te hanteren. Niet schrikken: ik heb het letterlijk in drieën geknipt…probleem opgelost.
Geen boek voor tere zieltjes, want de Mexicaanse drugsmaffia is bruut, wreed en sadistisch als het gaat om het afrekenen met tegenstanders of het uitoefenen van macht. Een boek ook dat af en toe best wel ingewikkeld is, omdat je soms tureluurs wordt van al die verschillende kartels en bijbehorende families die elkaar naar het leven staan.
Maar de manier waarop Winslow die hele niet te winnen war on drugs ontrafeld en in al zijn wrede fragmenten blootlegt, is virtuoos. Te beginnen bij DEA-baas (Drug Enforcement Agengy) Art Keller die niet alleen moet afrekenen met een stel genadeloze drugshandelaren, maar ook het gevecht moet aangaan met taaie bureaucraten en corrupte politici.
Vooral dat laatste aspect is interessant. Winslow gebruikt in zijn boek gebeurtenissen die echt hebben plaatsgevonden, zoals de verkiezing van Donald Trump. Weliswaar heeft die in het boek een andere naam, maar zonneklaar is dat het om hem gaat als een van de grote opponenten van DEA-directeur Keller. En ook Trumps schoonzoon, Jared Kushner, speelt een belangrijke rol in Winslow’s pogingen om ook de kwalijke rol van de financiële wereld met betrekking tot de drugshandel te belichten.
Maar niet alleen de ‘topdogs’ komen voorbij, ook de slachtoffers – junkies, onschuldige mensen en dappere journalisten – passeren de revue. En natuurlijk de undercover-agenten, zij zijn de echte helden uit het verhaal.
Een hele aparte verhaallijn vormen de avonturen van de tienjarige Nico Ramirez. Hij leeft op de vuilnisbelt van Guatemala city, maar moet vluchten, omdat de wijdvertakte straatbende ‘18’ hem wil rekruteren. Die tocht door Guatemala en Mexico op daken van goederentreinen is huiveringwekkend en soms ook ontroerend en eindigt bij de Rio Bravo. Daar wordt Nico opgepakt door de Amerikaanse grenspolitie en hij beland in een soort Ter Apel.
Het drukt je met de neus op de feiten van het migrantenprobleem, dat in Amerika net zo schrijnend is als bij ons in Europa. Het gekke van deze verhaallijn is dat Winslow een beetje onduidelijk is hoe het afloopt met Nico. Het lijkt net alsof-ie vergeten is er een eind aan te breien.
Opvallend is dat dat niet alleen mannen de dienst uitmaken in de Mexicaanse drugswereld. Ook vrouwen spelen een belangrijke rol, zoals de psychopathische Belinda Vatos -bijgenaamd La Fosfora – het sadistische hoofd beveiliging van het Sinaloakartel en Elena Barrera, hoofd van het gelijknamige en rivaliserende kartel.
Ik heb ‘De Grens’ ademloos en ondanks de omvang supersnel uitgelezen. Wat je noemt een pageturner. En bij deze schrijf ik Don Winslow bij in mijn thrillerschrijver-top-vijf die verder bestaat uit: Michael Connelly, Shawn Cosby, Dennis Lehane en good old Havank.
3
1
Reageer op deze recensie