Boeiend boek over een nare vent

Twee verhaallijnen kent dit boek: het ene hoofdstuk gaat over het leven van de filosoof Schopenhauer. Het volgende hoofdstuk gaat over een stel mensen die in groepstherapie zijn onder leiding van een psychiater die te horen heeft gekregen dat hij nog maar een jaar te leven heeft. Het werk van Schopenhauer komt in de beide verhaallijnen uitvoerig aan de orde, het vormt de verbindende factor.

Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met dit boek. Enerzijds werden al mijn vooroordelen over groepstherapie bevestigd.Ik zou er niet aan moeten denken. En tegelijkertijd vond ik de beschrijving van het groepsproces boeiend om te lezen, als is het wel hard ‘werken’. Vooral de sturende rol van de therapeut vond ik interessant als het gesprek uit de hand dreigde te lopen.

Maar het belangrijkst is toch wel het werk, de filosofie, van Schopenhauer zelf. Een hele nare, arrogante vent, een mensenhater met een pessimistische levensvisie, maar die toch ook wel waardevolle theorieën heeft bedacht. Bijvoorbeeld over de dood:
“Vrezen wij de dood omdat deze vreemd en onbekend is? Als dit het geval is, stelt Schopenhauer, dan vergissen wij ons, want de dood is ons veel vertrouwder dan wij denken. Niet alleen krijgen we dagelijks een voorproefje van de dood, in onze slaap of als we niet bij bewustzijn zijn. Maar ook hebben wij allen een eeuwigheid van niet-zijn doorgemaakt, voordat we bestonden”.
Ik vond dat een geruststellende gedachte....