Meesterwerk

Lange tijd kende ik De waarheid over de zaak Harry Quebert alleen van de titel, die ik nog steeds niet sterk vind. Een kwestie van smaak. In mijn geval leidde het ertoe dat ik het boek links liet liggen, tot een vriend mij erop attendeerde dat ik het beslist moest lezen. Ik ben hem nog steeds dankbaar, het is een van de beste werken die ik de afgelopen jaren gelezen heb. Joël Dicker is een meesterverteller en voert je door een verhaal dat je niet meer loslaat. Ieder hoofdstuk begint met een wijze schrijfles van de mentor van de verteller, en die lessen worden opgevolgd ook, waardoor je als lezer aan het boek gekluisterd blijft. De plot wordt op een uitstekende wijze tot een einde gebracht. Sommigen hebben een hekel aan het begrip "literaire thriller", maar dit is er een; de moordzaak op zich is niet waar het om draait, als wel de manier waarop die verteld wordt. Dat doet Joël Dicker op sublieme wijze, waarmee deze roman zich onderscheidt van de veel andere moordverhalen. Slechts af en toe ontspoort Dicker in zijn enthousiasme, bijvoorbeeld als hij de moeder van de hoofdpersoon opvoert, die als een iets te lachwekkend en daarmee ongeloofwaardig personage neergezet wordt. Verder overdrijft hij met het aantal pagina's. Een stuk of 100 minder had ook gekund, maar gezien de prettige schrijfstijl is dat geen onoverkomelijk bezwaar. Voor het rest: hulde voor deze pageturner.