Lezersrecensie
Rouw, verlies, boosheid maar ook jezelf terug openstellen voor de liefde
‘Mooie jaren in de aardbeientuin’ het vierde deel in de Kustdromen-serie van Manuela Inusa. Je kan elk boek perfect als stand-alone lezen want het is telkens een ander verhaal. Ik vind dit boek al het beste boek. Je voelt de groei die Manuele in deze reeks gemaakt heeft en zet hier een intens verhaal neer maar toch wel op haar vlotte, luchtige manier.
Het verhaal wordt verteld vanuit vier perspectieven nl. Amanda, haar dochter Jane, Carter en zijn dochter Samantha.
Amanda blijft na het overlijden van haar man Tom alleen achter op de aardbeienboerderij met haar puberdochter Jane. Amanda wil kost wat kost de boerderij verder zetten maar heeft het niet gemakkelijk om de boel draaiend te houden. Ze mist Tom enorm en Jane worstelt na een jaar nog steeds met het verlies van haar vader.
Om beter om te kunnen met haar verlies gaat Amanda, op aanraden van haar vriendin, naar een praatgroep voor rouwverwerking. Ze hoopt daar de oplossing te vinden om beter om te kunnen gaan met haar verlies. Daar leer ze Carter kennen, die op zijn beurt ook nog worstelt met het overlijden van zijn vrouw en geliefde moeder. Vanaf de eerste blik voelen Amanda en Carter een connectie. Amanda wordt door dit gevoel ook herinnerd aan een belofte die ze haar man deed tijdens zijn ziekte.
Manuela neemt ons mee in de verschillende manieren van rouw van deze personages. Het boek is op een heel realistische manier geschreven. Je voelt mee met het verhaal, want ieder heeft wel al eens te maken gehad met verlies. Een mooie en warm verhaal met een juiste balans tussen het verdriet en luchtige momenten. Een verhaal over rouw, verlies, boosheid, gemis, hoop en je zelf terug durven open te stellen voor de liefde.
Het verhaal wordt verteld vanuit vier perspectieven nl. Amanda, haar dochter Jane, Carter en zijn dochter Samantha.
Amanda blijft na het overlijden van haar man Tom alleen achter op de aardbeienboerderij met haar puberdochter Jane. Amanda wil kost wat kost de boerderij verder zetten maar heeft het niet gemakkelijk om de boel draaiend te houden. Ze mist Tom enorm en Jane worstelt na een jaar nog steeds met het verlies van haar vader.
Om beter om te kunnen met haar verlies gaat Amanda, op aanraden van haar vriendin, naar een praatgroep voor rouwverwerking. Ze hoopt daar de oplossing te vinden om beter om te kunnen gaan met haar verlies. Daar leer ze Carter kennen, die op zijn beurt ook nog worstelt met het overlijden van zijn vrouw en geliefde moeder. Vanaf de eerste blik voelen Amanda en Carter een connectie. Amanda wordt door dit gevoel ook herinnerd aan een belofte die ze haar man deed tijdens zijn ziekte.
Manuela neemt ons mee in de verschillende manieren van rouw van deze personages. Het boek is op een heel realistische manier geschreven. Je voelt mee met het verhaal, want ieder heeft wel al eens te maken gehad met verlies. Een mooie en warm verhaal met een juiste balans tussen het verdriet en luchtige momenten. Een verhaal over rouw, verlies, boosheid, gemis, hoop en je zelf terug durven open te stellen voor de liefde.
1
Reageer op deze recensie