Net niet helemaal...

De schrijfster van Bella Donna, Mathilde Hoekstra, heeft zelf met iemand zoals het hoofdpersonage Machteld de Wit samengewerkt. Ze heeft haar roman op deze manipulatieve, ook wel psychopathische persoon gebaseerd. Hoekstra schrijft artikelen voor NRC Next, Het Parool en Redbull.

Bella Donna verscheen niet zomaar. De persoon die Mathilde als basis voor haar boek gebruikte, gooide roet in het eten: hij stuurde een advocaat op haar af. Hierdoor wilde haar eerste uitgeverij de roman niet meer publiceren. De schrijfster moest dus op zoek naar een andere uitgeverij, die vond ze, maar om zoveel mogelijke toevalligheden met de werkelijkheid te vermijden moest Hoekstra het hoofdpersonage veranderen. Uiteindelijk is het boek er toch gekomen, maar de uitgeverij werd opgedoekt, dus een eventuele herdruk is niet mogelijk.

Als Machteld de Wit samen met haar vriend Woody tegenover ‘schrijfster-in-spe’ Nienke gaat wonen, heeft ze het plan om samen met haar vriend een glossy te beginnen. Nienke houdt Machteld nauwlettend in de gaten en ze zorgt er opzettelijk voor dat ze in contact komt met deze ambitieuze vrouw. Nienke is gebiologeerd door Machteld en volgt haar vanaf de eerste dag dat zij haar heeft gezien in haar doen en laten. Uiteindelijk weet Machteld door te breken in de glitter and glamour-wereld en kent menig persoon Machteld de Wit. Maar dan gebeurt er iets wat zij niet had kunnen voorzien en lijkt haar hele wereld op zijn kop te staan..

Vanaf de eerste bladzijde wordt de toon gelijk gezet, een grimmige sfeer zorgt voor een naar gevoel bij de lezer. De strak vormgegeven cover is al een voorbode voor de zwartgalligheid van het boek. Waarom Mathilde Hoekstra ervoor heeft gekozen om geen duidelijk perspectief aan te houden, blijft een grote vraag. Zo wisselt ze nog al eens tussen ik-perspectief en hij/zij-perspectief, waardoor het verhaal vreemd en onduidelijk wordt. De vraag blijft of ze dit bewust heeft gedaan, of dat het niet zo bedoeld was. Helaas is het gevolg hiervan dat de emoties die de lezer tijdens het lezen ervaart nogal vlak blijven en dat de lezer geen band creëert met de personages van deze roman. Daarnaast maakt Mathilde nogal wat tijdsprongen en zo is de chaos compleet.

De plank wordt ook redelijk misgeslagen met de diverse clichés en verzonnen uitdrukkingen, zoals ‘“mijn ballerina’s dribbelen naar beneden”. Het is waarschijnlijk grappig bedoeld, maar de lezer is het snel beu als er meerdere van zulke opmerkingen op één pagina in het boek verschijnen. Het verhaal wordt er warrig van en de bedoeling van de quasi-grappige opmerkingen komt niet altijd even goed over.

Wie dit boek in de boekhandel of bibliotheek oppakt en de achterkant leest, zal worden verrast tijdens het lezen van Bella Donna. De flaptekst voorspelt een hoofdpersonage in Machteld te vinden, maar de ik-figuur uit het boek wordt niet genoemd. Deze ik-figuur, Nienke, is juist een belangrijk figuur en vormt ook de rode lijn van het boek.

Al met al valt er uit het sterke plot van dit boek veel meer te halen. De perspectieven werken niet en de personages hadden zo uitgewerkt kunnen worden, dat de lezer zich meer had kunnen inleven. Ook de schrijfstijl en de tijdsprongen zijn onverklaarbaar. Heel erg zonde, want dit had een ijzersterk boek kunnen zijn.