Een stortvloed aan informatie

Na vijf jaar acteren, scenarioschrijven en een baan als copywriter, besloot Natalie Meg Evans zich volledig te storten op het schrijven. Op dit moment is ze fulltime schrijfster en geniet ze van haar leven als moeder. Ze houdt van de natuur, voornamelijk van het Engelse landschap waar ze dan ook woont. Toen Natalie Meg 14 jaar oud was, werd ze voor het eerst door haar ouders meegenomen naar Parijs, een stad die ook het decor vormt van haar debuutroman De jurkendief.

1937: de zeventienjarige Alix Gower heeft maar één droom; zich onderdompelen in de haute couture van Parijs en een designer worden. Dat gaat alleen niet zomaar: Alix is opgegroeid als wees, met haar oma die zich over haar ontfermde. Wanneer oma, die ze liefkozend Mèmè noemt, nog meer overuren moet maken om rond te komen, besluit Alix iets te doen wat haar droom in gevaar zal brengen. Ze zegt toe om de schetsen van de nieuwe collectie van het wereldbekende Hermes te stelen en te kopiëren. Alix weet dat als ze wordt betrapt haar toekomst verloren is. Maar wanneer er ook nog een nooit onthuld geheim uit het verleden de kop opsteekt en ze verliefd wordt op een mysterieuze reporter die telkens opduikt, lijkt haar hele leven uiteen te vallen.

Sla het boek open en lees het eerste hoofdstuk: je wordt direct overvallen met diverse karakters uit het verhaal. Een overload aan personages maakt De jurkendief ingewikkeld en moeilijk leesbaar. Dit duurt een aantal hoofdstukken, maar dan word je als lezer toch door het verhaal geboeid.

Alix is geen standaard personage. Ze is misschien zelfs wat ongeloofwaardig – erg feministisch en modern -  voor iemand die in het begin van de negentiende eeuw leeft. De liefde tussen Alix en Verrian blijft oppervlakkig: voornamelijk beschrijvend, zonder dat hun liefde zich een plekje in je hart verovert. Hierdoor kun je je niet verplaatsen in hun verhouding. De beleving blijft helaas ook achterwege, mede veroorzaakt door de verleden tijd die in de roman wordt gebruikt . Dit past niet bij het verhaal, waardoor het ‘Er was eens..’-sprookjesgehalte hoog is.

De 512 pagina’s tellende roman is vaak wat langdradig en verwarrend door de hoeveelheid personages. Daarbij komt dat Natalie Meg Evans erg haar best heeft gedaan om zoveel mogelijk problemen, intriges, liefde en de achtergrond van Parijs in De jurkendief  te verwerken. Dit is helaas wat teveel om te behappen. Je raakt de draad kwijt. Teveel details en teveel informatie maken de tekst haast onleesbaar.

Het positieve van het boek is dat De jurkendief tot in de puntjes goed in elkaar steekt. Natalie Meg laat alle stukken naadloos op elkaar aansluiten. Op het einde vallen alle problemen, intriges en de liefde samen. Het nawoord van de auteur is een leuke extra toevoeging, maar komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Zo is er bijvoorbeeld uitleg over de mode van die tijd, recepten en een kinderlijk getekende plattegrond van Parijs. Tijdens het lezen van deze roman is het niet zo dat je wordt verwezen naar dit nawoord, dus de informatie heeft dan geen meerwaarde.

De jurkendief is een boek waar je je daadwerkelijk doorheen moet worstelen. Hoe dit komt? De hoeveelheid personages vliegt je om de oren, de enorme hoop details neemt je in beslag en het verhaal is weinig vernieuwend. Al met al schuilt er een goed verhaal onder de berg details en informatie, maar je moet weten dat je je als lezer eerst hierdoorheen heen moet worstelen.