De zaak vergeet maar

Het boek “de zaak Alzheimer” van Jef Geeraerts, is een bekend boek in België, dit vooral dankzij de gelijknamige film geregisseerd door Eric Van Looy. Het boek komt vrij snel op gang met een eerste moord, een van vele. Dit begint al in de eerste 5 pagina’s van het boek. Hier leer je ook de moordenaar al kennen het is dus zeker niet een typisch “We zoeken de moordenaar” boek. Het was naar mijn ervaring een leesplezier tot juist voor het einde. Het einde stelt heel hard teleur en is niet wat je zou verwachten na een spanningsopbouw van bijna 400 pagina’s.
Het werk is op een tweedelige manier opgebouwd, het bouwt op naar een hoogtepunt, het moment dat ze de moordenaar Angelo Ledda te pakken krijgen. Maar dit is niet het einde van het boek. Dan moet het verhoor nog beginnen, want wat doet een Amerikaanse huurmoordenaar hier? Dit leidt tot het begin van het tweede verhaal, een verhaal dat doordringt tot de hoogste takken van de Belgische staat. Dit tweede verhaal zorgt weer voor een nieuwe spanningsboog wat het boek een nieuwe start geeft. Jammer genoeg is het einde van dit tweede deel niet wat ik ervan had verwacht.
Een belangrijke nuance die ik wil maken voor ik het iets meer inhoudelijk over het boek heb, is dat het geschreven is 1985. De conversaties en sommige referenties zijn dus niet meer up to date. De locatie, Antwerpen, is in deze 40 jaar ook al aardig veranderd. De rijkswacht die sinds April 2001 niet meer bestaat, neemt ook actief deel in het boek en zorgt soms voor rare situaties die wij niet meer kennen.
Het boek begint met een moord in de eerste 5 pagina’s. Deze moord roept om onderzocht te worden, dit door het duo Vincke en Verstuyft. Nog voor ze deze moord hebben opgelost wordt er al een nieuwe gepleegd die een link heeft met de vorige, maar het duo voelt dat ze de kans niet krijgen om de moord te onderzoeken zoals het moet. Ze worden van bovenuit tegengehouden.
Na zo een 100 pagina’s wordt ook de rijkswacht persoonlijk aangevallen door de moordenaar. Dit zorgt dat ook zij zich moeien met de zaak. Dit leidt tot nog extra moeilijkheden voor het speurdersduo Vincke en Verstuyft. Als later ook de Elite-troepen van de groep Diana zich mengen in het onderzoek loopt alles nog veel stroever en moeilijker.
In het boek zijn er enkele passages waarin Vincke de liefde bedrijft met zijn vrouw, deze zijn niet nodig voor de opbouw van het verhaal en voelen aan als een opvulling. Net zoals sommige conversaties tussen het duo. Het is leuk om eens iets anders te lezen dan conversaties over de moorden, maar moet ik echt weten wat Verstufyt van plan is in het weekend?
De schrijfstijl is zeer aangenaam en erg leuk om te lezen. Elke karakter spreekt zijn eigen dialect en Geeraerts schrijft dit ook mooi fonetisch neer. Zo kan je in het boek de hoge Antwerpse klasse een Antwerps-Frans dialect horen spreken. De Amerikaanse moordenaar hoor je dan weer meer Amerikaans-Nederlands spreken. Het is afwisselend en leuk en voegt een extra dimensie toe.
Nu, aan alle mooie liedjes komt een eind, en zeker aan dit boek. Het eindigt, zonder al te veel te verklappen, op een sisser. De zaak wordt geseponeerd en de verantwoordelijken komen niet achter de tralies terecht. Het lijkt wel alsof er een makkelijke een oplossing werd gezocht om het boek te laten eindigen. Was er geen ander einde mogelijk?
Ja, de zaak Alzheimer is een goed boek, maar het einde neemt toch veel plezier weg. Het is een klassieker die je zeker moet lezen, maar het is lichtjes gedateerd. Het is aangenaam om te lezen, maar probeer weg te blijven van het einde.