Lezersrecensie
Het jaar van de afgang
Wat een trompetgeschal werd er afgestoken om de nieuwe Terry Hayes aan te kondigen.
Zoals vele andere recensies vermelden start het eerste deel veelbelovend.
Een doorwinterde CIA-agent (met codenaam Kane) achtervolgt een aartsgevaarlijke moslimterrorist waar al jaren koortsachtig naar wordt gezocht.
Aanvankelijk lijkt het erop dat Hayes op het zelfde thema voortborduurt als dat van het Pelgrim-boek.
Maar dan wordt naarmate je in het verhaal vordert het roer te pas en te onpas omgegooid waardoor de voeling met de vorige delen verloren gaat; het is net alsof er doodgemoedereerd een ander boek wordt opgestart.
De eerste nattigheid begin je te voelen in de scène met de Hellfire-raketten in Iran die eindigt in een ongeloofwaardige pointe.
Verderop worden de Russen er ineens bijgesleurd, wie zijn nu eigenlijk de bad guys ? Terry Hayes heeft zich gehaast om toch nog vlug een graantje mee te pikken van de Oekraïense oorlog die net begonnen was toen hij aan 't schrijven was aan wat zijn tweede magnum opus van de spionnen had moeten worden.
Niet voldoende, blijkt dan in Kazachstan, want het echte gevaar komt niet van deze planeet. De Covid-crisis heeft Terry daarvoor duidelijk geïnspireerd, dat ligt er vingerdik bovenop. En dus gaat hij de SF-tour op, Kane gaat tijdreizen. Je hebt in de laatste 150 blz niet veel fantasie nodig om te raden hoe de plot uiteindelijk zal eindigen.
Ook ik heb indertijd 5 sterren gegeven aan "Ik ben pelgrim", een enthousiaste recensie geschreven, en erover getwijfeld of ik het boek bij mijn favorieten zou zetten.
Ongelooflijk hoe je een mogelijk geweldig verhaal met idiote wendingen zo kunt laten deterioreren tot een kinderachtige bijna achterlijke spionnenklucht, totaal niet passend bij het begin van het boek.
En daar heeft de schrijver dan 10 jaar over gedaan? Men zou beginnen twijfelen of het wel degelijk de zelfde Terry Hayes is die dit boek in elkaar heeft geflanst.
Verbijsterend.
Zoals vele andere recensies vermelden start het eerste deel veelbelovend.
Een doorwinterde CIA-agent (met codenaam Kane) achtervolgt een aartsgevaarlijke moslimterrorist waar al jaren koortsachtig naar wordt gezocht.
Aanvankelijk lijkt het erop dat Hayes op het zelfde thema voortborduurt als dat van het Pelgrim-boek.
Maar dan wordt naarmate je in het verhaal vordert het roer te pas en te onpas omgegooid waardoor de voeling met de vorige delen verloren gaat; het is net alsof er doodgemoedereerd een ander boek wordt opgestart.
De eerste nattigheid begin je te voelen in de scène met de Hellfire-raketten in Iran die eindigt in een ongeloofwaardige pointe.
Verderop worden de Russen er ineens bijgesleurd, wie zijn nu eigenlijk de bad guys ? Terry Hayes heeft zich gehaast om toch nog vlug een graantje mee te pikken van de Oekraïense oorlog die net begonnen was toen hij aan 't schrijven was aan wat zijn tweede magnum opus van de spionnen had moeten worden.
Niet voldoende, blijkt dan in Kazachstan, want het echte gevaar komt niet van deze planeet. De Covid-crisis heeft Terry daarvoor duidelijk geïnspireerd, dat ligt er vingerdik bovenop. En dus gaat hij de SF-tour op, Kane gaat tijdreizen. Je hebt in de laatste 150 blz niet veel fantasie nodig om te raden hoe de plot uiteindelijk zal eindigen.
Ook ik heb indertijd 5 sterren gegeven aan "Ik ben pelgrim", een enthousiaste recensie geschreven, en erover getwijfeld of ik het boek bij mijn favorieten zou zetten.
Ongelooflijk hoe je een mogelijk geweldig verhaal met idiote wendingen zo kunt laten deterioreren tot een kinderachtige bijna achterlijke spionnenklucht, totaal niet passend bij het begin van het boek.
En daar heeft de schrijver dan 10 jaar over gedaan? Men zou beginnen twijfelen of het wel degelijk de zelfde Terry Hayes is die dit boek in elkaar heeft geflanst.
Verbijsterend.
6
Reageer op deze recensie