Bij de beelden uit het boek slaap je alles behalve zacht

Auke Hulst zet een boeiend verhaal neer waarbij een drietal hoofdpersonen een eigen route in het verhaal afleggen en pas op het einde samenkomen in de ontknoping. De plaats van handeling zijn een paar eilanden bij Japan waar een zwaar gecontroleerde maatschappij aanwezig is met controles door technieken zoals oortjes en bijzondere lenzen die je kunt dragen. De controleurs worden pleasers genoemd. Ze houden je aan en weten alles van je en verplichten je de oortjes te dragen zodat de overheid je permanent in de gaten kan houden. Er wordt zelfs een lugubere manier van persoonsherkenning uitgewerkt. Het is een boeiend verhaal en het lukt Auke de lezer permanent bij de les te houden.
Wel maakt Auke gebruik van beeldspraken waarbij mijn fantasie tekort schoot. Hier een paar voorbeelden:
1. het smoelwerk schuimend van consumptief krediet (blz. 10);
2. Ogen niet groter dan roofvogels staren terug (blz 35)
3. een cigarillo tussen de lippen, alsof hij zijn moordenaar vaarwel wil kussen ;
4. Ik wilde je aanspreken maar je was sim salabim (blz 42);
5. Het tapijt is warm als drijfzand (blz. 63).

Maar ook een prachtige beeldspraak die ik onthouden wil: "Zoals ook notenschrift nooit de realiteit van muziek kan vangen", (blz. 147).

Het is een mooi boek, aan te bevelen in deze tijden van Corona, want sommige overheden zouden zeker de controlemogelijkheden zoals in dit boek beschreven ter beschikking willen hebben.