Je hoeft de gevangenis niet in omdat je madeliefjes hebt geplukt.

Millie en haar man Enzo verhuizen vanuit de Bronx New York naar Locust Street 14. Dat betreft een vrijstaande boerderijwoning. Hoewel de financiële druk van de hypotheek vrij groot is heeft Millie het op dat moment naar haar zin. Dit in tegenstelling tot hun elf jaar oude dochter Ada en de negen jaar oude zoon Nico. Zij vonden de verhuizing maar niets en waren liever op hun oude adres bij hun vrienden blijven wonen.

Met de verhuizing wordt Enzo door vrienden geholpen. In tegenstelling tot de overbuur van Locust Street 13, die de luiken dichtdeed toen Millie naar de figuur achter het glas zwaaide, is de bewoonster die naast hun woont toeschietelijker. Enthousiast komt zij op Millie af en stelt zich voor als Suzette Lowell. Waarop Millie zich voorstelt als Millie Accardi. De toon is al gauw gezet wanneer Suzette, die vastgoedmakelaar blijkt te zijn, het huis van Millie kleineert door haar huis als een klein huis te benoemen. Millie voelt zich met die opmerking enigszins gekwetst, want zijzelf is dolblij met het huis. Suzette doet er zelfs nog een schepje bovenop door Enzo te zien als verhuizer en hem een lekker ding te vinden. Een naar gevoel bekruipt Millie en zij vraagt zich af of het wel zo’n goed idee was om hiernaartoe te verhuizen. Een vraag die vaker bij Millie terug zal komen.

DE HULP ZIET ALLES werd geschreven door FREIDA McFADDEN en in 2024 uitgegeven bij Uitgeverij VBKLab, Utrecht. Een heerlijk goed geschreven verhaal dat ongetwijfeld mede te danken is aan de vertaling door Marie-Louise van Dongen. Weer leuker geschreven dan de eerdere “hulpen”. De snedige zinnen zijn een plezier om te lezen. Denk je te weten hoe het afloop word je toch onverwacht geconfronteerd met een wel heel bijzondere plotwending.