Een echte Grunberg, maar niet een van de betere

Een typisch Grunberg-verhaal, in de zin van: hoe krijgt hij het voor elkaar! Het vertelperspectief is dit maal dat van een jonge vrouw die als doel vooral lijkt te hebben een man aan zich te binden, de macht te hebben over die man -waarbij het eigenlijk (onthoud eigenlijk!) onbelangrijk is welke man het is. Uiteindelijk lukt het Zelda (want dat is de naam van de ik-figuur) twee mannen tegelijk aan zich te binden, de gelouterde acteur Jona (bij welk personage ik steeds aan Pierre Bokma moet denken) en de jonge inspicient Per. Twee geheel verschillende karakters die toch uiteindelijk samen met Zelda een trio vormen in Taormina, alwaar de verhouding tot een fatale ontknoping leidt waarin Zelda aan de ene kant leidend, maar aan de andere kant juist lijdend is. Wonderlijke vertelling met typisch Grunbergiaanse interacties. Knap hoe de schrijver hier in de huid van een jonge vrouw te kruipen. Je leest er vlot doorheen maar eindigt wel met de vraag welke diepere bedoeling de schrijver ermee heeft…of heeft hij die niet?