Lezersrecensie
Voor de liefhebber !?
Beroemdste boek van deze fameuze Rus, die leefde van 1809 tot 1852. Hij schijnt de bedoeling te hebben gehad hier een trilogie van te maken, als een navolging van Dantes Inferno maar hij was zo ontevreden met het resultaat dat hij, na afronding van deel I, tot twee maal toe een deel II afrondde, maar dit deel ook twee maal uit onvrede met het resultaat verbrandde. Zoals ik het begrijp had de man over het algemeen een nogal ongelukkig leven…. hij stierf op 42-jarige leeftijd, depressief en ondervoed. Tja …
Déze “Dode Zielen” betreft de vertaling van Aai Prins voor de Russische Bibliotheek van “van Oorschot”. Het verhaal volgt Pavel Ivanovitsj Tsjitsjikov, een ambitieuze veertiger die probeert bij landeigenaren in Rusland de eigendomsrechten van boeren die overleden zijn te verwerven. Dit klinkt wonderlijk; maar deze boeren behoorden destijds (19e eeuw) tot het bezit van de landeigenaren; als je meer dan 50 boeren in bezit had kon je daar allerlei rechten aan ontlenen. En door de toen reeds aanwezige bureaucratie in Rusland werd de dood van de boeren vaak erg laat doorgegeven aan de autoriteiten, hetgeen onze Tsjitsjikov op het idee had gebracht het bezit van dode, nog niet als overleden geregistreerde boeren te verwerven. Zijn “strooptocht” voert hem langs een bont gezelschap landeigenaren, die hij tactisch slim en gepast slijmerig tot verkoop weet over te halen. Dialogen en geschetste persoonlijkheden zijn vaak knap weergegeven, gelukkig niet gespeend van humor met ook steeds relativerende commentaren van “De schrijver”. Maar de uitweidingen over allerhande details gaan wel érg ten koste van het leesplezier. Het is geen echte straf om dit te lezen, in gedachten houdend dat het boek al 180 jaar oud is maar tegelijk is het ook wel érg niet meer van deze tijd.
Déze “Dode Zielen” betreft de vertaling van Aai Prins voor de Russische Bibliotheek van “van Oorschot”. Het verhaal volgt Pavel Ivanovitsj Tsjitsjikov, een ambitieuze veertiger die probeert bij landeigenaren in Rusland de eigendomsrechten van boeren die overleden zijn te verwerven. Dit klinkt wonderlijk; maar deze boeren behoorden destijds (19e eeuw) tot het bezit van de landeigenaren; als je meer dan 50 boeren in bezit had kon je daar allerlei rechten aan ontlenen. En door de toen reeds aanwezige bureaucratie in Rusland werd de dood van de boeren vaak erg laat doorgegeven aan de autoriteiten, hetgeen onze Tsjitsjikov op het idee had gebracht het bezit van dode, nog niet als overleden geregistreerde boeren te verwerven. Zijn “strooptocht” voert hem langs een bont gezelschap landeigenaren, die hij tactisch slim en gepast slijmerig tot verkoop weet over te halen. Dialogen en geschetste persoonlijkheden zijn vaak knap weergegeven, gelukkig niet gespeend van humor met ook steeds relativerende commentaren van “De schrijver”. Maar de uitweidingen over allerhande details gaan wel érg ten koste van het leesplezier. Het is geen echte straf om dit te lezen, in gedachten houdend dat het boek al 180 jaar oud is maar tegelijk is het ook wel érg niet meer van deze tijd.
1
Reageer op deze recensie