Hier afvallig van Barnes

Julian Barnes is een in aanleg meesterlijk schrijver. Ik heb genoten van zijn eerdere werk zoals “Alsof het voorbij is”, “Het enige verhaal”, “Flauberts papegaai”, “Arthur & George” en zo verder.
Een schrijver die kan vertellen, je mee kan nemen in een geschiedenis, je mee kan laten voelen bij moeilijke keuzes en zo meer…. net een mens, zal ik maar zeggen. Maar soms ook schiet hij door, dan redeneert hij door op een niveau dat – in ieder geval voor mij – te hoog gegrepen of te hoog in de contemplatieve sfeer is. Je voelt het al, dat is bij deze roman zo. Over de 40 plusser Neil, 2 maal gescheiden, die een verdieping van de invulling van zijn leven zoekt en die vindt bij Elizabet Finch. Zij is een wat eenzelvige, zéér intelligente hoogleraar Engelse taal en geschiedenis die haar studenten op hoog niveau onderwijst en levenslessen geeft, gebaseerd op de geschiedenis waarbij zij overduidelijk de socratische wijze van discussiëren volgt. Neil raakt door haar geobsedeerd en maakt lunchafspraken met haar, waarbij allerlei thema ’s aan de orde komen waar hij van leert. Als zij overlijdt erft Neil al haar geschriften waarna hij een essay schrijft over de Romeinse keizer Julianus Apostata die probeerde in de 5e eeuw het christendom te stoppen. Dit doet hij omdat hij “voelt” dat EF dat van hem verwachtte; zij heeft overigens dienaangaande niets in woord of geschrift nagelaten, het is Neils interpretatie. En dat is naar mijn idee Barnes’ manier om duidelijk te maken dat híj zich geroepen voelde met dit verhaal over de “afvallige” keizer Julianus (what’s in a name?) zijn eigen afkeer van het (christelijk) geloof, of van monotheïsme, monocultuur in het algemeen te beschrijven. Ik begrijp het, maar dit heeft helaas niet geresulteerd in een goed boek.