Het begint leuk....

Boek uit 2004. Aanprijzingen met veel zéér lovende recensies uit allerlei dagbladen; humoristisch, hilarisch, komisch… goed, ik begrijp de insteek. En de eerste bladzijden lijken de beschrijvingen te bevestigen. Maar na 100 bladzijden heb ik het opgegeven. Het is zo’n manier van schrijven die het goed doet als hij gebruikt wordt in een column, bijvoorbeeld bij Sylvia Witteman. Dat werkt aardig en noodt altijd weer tot lezing van de vólgende column. Maar het werkt níét als deze manier van schrijven gebruikt wordt om een boek te vullen. Na 100 bladzijden heb ik zo'n 6 keer kunnen lezen hoeveel stoten Philip vandáág weer gebruikte om zijn Alice te berijden (tussen de 102 en 950), 9 keer welke maaltijdjes de vrouwelijke tweeling van 10 jaar genuttigd heeft, en 12 keer welk geschenk nu weer gekocht wordt door het trendy homopaar voor P en A, en viceversa. Het was me na 20 bladzijden al duidelijk, na 100 nog net zo dus de volgende 200….laat ik ongelezen.