Matige compositie

Op feiten gebaseerde roman, “gecomponeerd” op de van Japin bekende wijze – maar dit keer naar mijn smaak veel en veel minder geslaagd dan in zijn eerdere werk (zoals “Kolja” en “Wat stilte wil” om bij zijn laatste werk te blijven). Verhaal speelt in 1995 wanneer de Serviërs onder leiding van generaal Mladic bezig zijn de Bosniërs in Sarajevo het leven onmogelijk te maken. In die tijd probeert de dan wereldberoemde Susan Sontag met een aantal Bosnische acteurs en actrices het beroemde toneelstuk “Waiting for Godot” van Samuel Beckett in te studeren met de bedoeling het ook daar, in Sarajevo zijn première te laten beleven. Hierbij krijgt zij hulp van haar jeugdvriend Cody Garner, een homoseksuele toneelproducent en -regisseur die als een der weinige mensen min of meer op gelijk niveau met Sontag verkeert, in ieder geval naar de beleving van Sontag. Het verhaal is op zich aardig (in zo’n desperate situatie een toneelstuk repeteren, waarin de ultieme doelloosheid wordt verbeeld). En als het doel van de schrijver is mij een hekel te laten krijgen aan mevrouw Sontag, en medelijden met de (deels ook op de werkelijkheid gebaseerde) Cody G. dan is hij geslaagd. Maar in dit verhaal irriteren mij de wel in zeer ruime hoeveelheid voorkomende verwijzingen naar historische en actuele toneelschrijvers, -spelers, -regisseurs, auteurs, kunstenaars, componisten, wetenschappers, waarbij de namen voor mij nieuw dan wel alleen ooit-horen-vermelden waren. En ook de weergave van de steeds dreigende situatie in Bosnië vond ik niet echt invoelbaar. Al met al matig geslaagd. Vind ik.