In liefde....en boosheid

Uiterst actueel gezien de nú lopende discussie over de "zelfdodingscapsule". Moeilijk. Met name omdat het zo’n moeilijk onderwerp is, en omdat de schrijfster haar verslag van de werkelijkheid doet, natuurlijk dus gevuld met en vervuld van háár eigen, zeer subjectieve ervaringen, emoties, meningen en overtuigingen. Toen ik Kluun las, met “Komt een vrouw bij de dokter” had ik wat vergelijkbare gevoelens. Dit is geen roman, maar een verslag. Een verslag waarin de verslaggeefster haar eigen gedachten en gevoelens laat spreken, waarbij de tekst nogal eens geleid wordt door de chaos in haar hoofd – halsoverkop beredeneringen, snelle oordelen, emotionele achtbaan- hetgeen goed te begrijpen is vanwege het onderwerp. Zij (tijdens de gebeurtenissen) is 68 jaar, haar echtgenoot Brian ook. Zij zijn dan 13 jaar getrouwd, van beiden de derde verbintenis. Hij (zeer sportief, groot, slim, architect) blijkt Alzheimer te hebben in een nog vrij vroeg (als je dat mag zeggen) stadium. Hij wil zijn leven beëindigen, zij snapt dat en helpt hem zijn wens te verwezenlijken. Daartoe moeten zij een aantal formele zaken regelen, aan een aantal eisen voldoen, geld meenemen en vanuit de Verenigde Staten naar Zwitserland reizen alwaar de instelling Dignitas (what’s in a name) mensen uit de hele wereld ontvangt om hen, indien hun verlangen om te sterven als valide wordt beoordeeld, op een nette manier de overgang te laten maken.
Alle pijn en moeilijke momenten worden duidelijk en invoelbaar beschreven. Uiteindelijk wordt zijn wens vervuld.
Invoelbaar, begrijpelijk maar licht chaotisch genoteerd. Probleem blijft voor míj dat ik de twijfels bij de zorgverleners over de “validiteit” van de wens begrijp, en ook daarom moeite heb met de (van de “huidige tijd bekende”) opstandigheid en boosheid van de schrijver