Lezersrecensie
Weer de jonge Adriaan....
Meest recente toevoeging aan van Dis zijn jeugdherinneringen. Hij heeft óf een fenomenaal geheugen, óf weet zijn herinneringen prachtig op te leuken. In grote lijnen kennen we de achtergrond (vader moeilijke ex-Indië-ganger, moeder van Nederlandse boeren afkomstig maar ook Indië-ganger en eerder gehuwd met KNIL-militair, Adriaan in Nederland geboren kort na hun terugkeer). In deze roman(?) beschrijft van Dis de periode van pak hem beet ruim een jaar die hij als 9-jarige doorbrengt bij Ommie, de tweede vrouw van oude heerboer opa van Dis. Hij wordt daar ondergebracht omdat zijn pa totaal doorgedraaid is geraakt door zijn traumatische Indië-verleden en moeder het niet meer kan bolwerken. Ommie wordt hier een karaktervol, verstandig, geduldig, liefdevol wezen dat zich met warmte weet te handhaven in een masculiene, kortzichtige, bekrompen wereld en dat haar kleinzoon Adriaan helpt zijn weg in deze wereld te vinden vanuit diens traumatische achtergrond. Het klinkt dramatisch, en dat is het eigenlijk ook – maar van Dis weet dit door zijn charmante en invoelende schrijfstijl prettig en voorstelbaar te doen lijken. Net zoals hij dat in “Ik kom terug” deed (zie aldaar) maar vooral: lees ook "Familieziek" van van Dis, handelend over de periode nét voorafgaand aan dit boek!
1
Reageer op deze recensie