Een laatste verrassing

Ik mocht dit boek lezen voor de boekenreizigers.

Het is een cover waarbij je steeds meer dingen opvallen. De lavendel spat er vanaf in het gebroken glas, is dat kapot gegooid of per ongeluk kapot gegaan. De paarse lavendel komt op meerdere manieren terug in het verhaal, heel mooi gedaan. De paars blauwe vlinder als symbool voor het leven. In de witte letters van de titel komen krassen voort, en dan de subtitel erg mooi gevonden.

Het verhaal is opgebouwd uit een proloog, hoofdstukken met de namen Nadja en een doodskist met een jaartal, om af te ronden met een maand later en een epiloog. Met name de proloog neemt je goed mee in het verhaal en is verrassend. Gedurende het verhaal merk je dat er goede research is gedaan naar de gebieden waarop dit verhaal zich afspeelt. Gedurende het gehele verhaal is er een spanningsboog die zo halverwege het verhaal wat gelijkmatig blijft en wat voortduurt tot de epiloog welke Marieke op een sublieme wijze weet af te ronden en je echt 2 keer moet lezen. Het verhaal is zeer beeldend geschreven.

Het boek heeft 2 verhaallijnen: Het verhaal over Nadja Venema die samen met haar man Steven Foster de uitvaartonderneming van haar ouders heeft overgenomen. Samen hebben ze 2 jonge kinderen Fleur en Thomas. Gelukkig is Oma regelmatig in beeld om in te springen waar nodig. Daarnaast is er de verhaallijn van een onbekende waarbij doodskisten boven de hoofdstukken staan met een jaartal. Hoewel in de eerste hoofdstukken je ontzettend veel personages krijgt voorgeschoteld, valt dit uit eindelijk wel op zijn plek zo gedurende het verhaal. Stap voor stap wordt je als lezer in beide werelden meegenomen en leef je mee met Nadja en wordt je nieuwsgierig naar de onbekende persoon. Hoewel je gedurende het verhaal wel enig idee krijgt hoe het zit, weet Marieke je toch op het einde met een ooooh gevoel achter te laten.
Zeker door dit einde is het voor mij 4 sterren geworden.

Thema’s als rouw, werk, liefde, geheimen en vertrouwen passeren de revue.