Aangrijpend pakkend

Ik mocht dit boek lezen met de boekenreizigersclub.

Op de cover is een Iris te zien; van Regien – een inkijk in de gevoelens van haar? Daaromheen een zwarte kaft met gele letters voor de titel en witte letters de auteur. Een passende cover voor zo’n ingrijpend pakkend verhaal.

Het verhaal gaat over Ruud die zelfmoord heeft gepleegd. Zijn moeder Regien is een collega van Helene en zo vinden ze elkaar in het delen van verdriet en het schrijven van een autobiografie die leest als een roman.

Ruud een vrolijke, lieve en humoristische jongen die in een onbewaakt ogenblik teveel drank drinkt en zo in coma raakt, wat volgt zijn veranderingen in zijn doen en laten in wie hij is.

Helene weet het boek zo te schrijven dat je vanaf het begin in het verhaal getrokken wordt. Eerst vertelt Regien haar verhaal, met de laatste filmpjes, de uitvaart, de oproep bij de politie enz. daarna komen de familieleden aan bod zoals de vader en zijn broers Niek en Lars, maar ook opa en oma. Net als bij zijn vrienden Tom, Ilse en Diederik zet het bij een ieder zijn leven in een ander daglicht. Hoe ga je om met naast zo’n intens verdriet ook schuldgevoelens wat ze allemaal gemist hebben….. maar is dat ook zo. Kan je iemand helpen die voor zichzelf een keuze maakt? Het verhaal is zo geschreven dat je bij een ieder het verdriet en de verbinding voelt. De stukjes hebben geen nummers maar alleen namen met soms een datum erbij zodat je weet bij wie en waar je in het verhaal zit. Middels flashbacks ga je niet alleen terug in de tijd, maar vooral ook terug in het gevoel van de dierbaren van Ruud; hebben ze wat gemist, wat hadden ze kunnen doen.

De schrijfwijze gaat vanuit Helene naar de ander en ze begint steevast met de vraag: wat is je mooiste herinnering aan Ruud en dan zie je altijd een glimlach op het gezicht van de dierbare die het gesprek aangaat.

Het verhaal lees je met een lach en een traan en je leest het in een ruk uit. Hoewel het boek regelmatig switcht is dat niet storend voor het lezen.