Wat onwerkelijk

Ik mocht dit boek lezen voor de boekenreizigers.

Op de cover lijkt het alsof er bliksemschichten in het hoofd van de vrouw zijn; zouden dit haar nachtmerries zijn die ze steeds meer krijgt? Er hangen donkere wolken boven haar hoofd, waaruit deze bliksemschichten komen. De vrouw zelf oogt rustig, gelasten haast. Bij de titel denk ik aan mensen die zijn overleden en geen stem meer hebben, zeg maar anoniem in het graf. De subtitel maakt het intrigerend.

In het verhaal maken we kennis met de Nederlandse Elena Bakker die haar bemoeizuchtige tante Hedwig en haar ex-vriend Hein meer dan zat is. Ze besluit op avontuur te gaan en gaat als Nanny en gezelschapsdame bij de familie Meerdervoort op het landgoed ‘The Green Meadow’ in Engeland werken.

Zoals we van Marja gewend zijn lopen er 3 verhaallijnen parallel aan elkaar, elk met hun eigen lettertype. Zo is het meteen duidelijk bij wie je in het verhaal zit. De namen in het begin zijn wat veel en is lastig om het overzicht te behouden. De schrijfstijl is vlot en chronologisch met af en toe wat flashbacks van met name Elena, die haar ouders op jonge leeftijd bij een auto-ongeluk heeft verloren. Hoewel je al lezend een bepaalde richting van de dader op wordt gezet, voel je dat het anders zit. Mede omdat diverse hoofdstukken met een kleine cliffhanger eindigen, wat zeer goed in elkaar zit en zeker een spanning verhogend effect heeft. De schrijfstijl is beeldend en je waant je op de locaties waar het verhaal zich afspeelt. Zo richting het einde gebeurd er veel en moet je de aandacht er goed bijhouden. Alles wordt bijna afgerond, waardoor er een ingang is naar een vervolg deel.

Toch weet het verhaal mij niet te pakken. Elena wekt soms wat irritatie bij mij op, misschien doordat ik het soms iets te onwerkelijk vind hoe zij de dingen doet, ze is er immers pas een paar dagen en krijgt al toegang tot veel persoonlijke administratie binnen de familie. Eveneens blijven de personages voor mij wat te oppervlakkig.