Lezersrecensie
De dialogen van de tuin
Wat een mooie cover! Deze triggert mij meteen. Het is een boek met een bijzondere titel, ik zocht meteen naar de verbinding tussen beeld en tekst, maar vond deze niet direct.
Het boek start met de zin: “Ik wil dat je behoedzaam bent”. Direct gevolgd door een wit regel waardoor deze zin nog meer aandacht vraagt.
Het verhaal gaat over Kiek, een dame met liefde voor de natuur en moestuinieren, een dame met een missie, een dame met pit en een groot hart.
Kiek heeft de diagnose MS gekregen, en in het verhaal vind je haar worsteling met de ziekte en ook met de gevolgen voor haar tuin.
Op de tuin helpen een aantal vrijwilligers en stagiaires haar in alle seizoenen met wat er nodig is.
In de Herfst wordt er geoogst (het horen van de diagnose), mooie quote hierbij is voor mij: ‘" Hoor, vogels. Plichtsgetrouw, het is roepen omdat dat nou eenmaal is wat je doet, niet uit een overdosis levensgeluk".
In de Winter wordt er gewerkt aan het plaatsen van een hek (het kaderen van de gevolgen van de diagnose), en ooh zo mooi hierbij: “Alles suist: de wind, het water, de snelweg, het bloed in haar oren". In de lente staat het zaaien centraal (het uitzetten van stappen om de tuin over te kunnen dragen), voor dit seizoen vond ik deze quote zeer passend: " De benen glijden moeiteloos in de pijpen en daarna manoeuvreert ze ook haar armen in de armgaten. Er gebeurt iets met haar, een effect dat nooit uitblijft. Nog voor ze het borstgedeelte heeft dichtgeknoopt, wordt ze uit een stuk, een mens uit een stuk. Alleen een dier met een vacht snapt dat gevoel".
In de zomer is de bloei, de handelingen ter voorbereiding op de oogst (het uitvallen van haar lichaam en uiteindelijk de berusting). Hierbij is zeer fraai: "Wat is de aarde betrouwbaar, denkt ze, wat lig ik hier heerlijk”.
De ik-verteller in het verhaal blijft een vaagheid, gedurende het lezen heeft het voor mij ook diverse gedaantes gehad: dier, beschermengel, geest. Het blijft onduidelijk, voor mij is het iets of iemand met een directe verbinding met Kiek en het is in de tuin. Een verteller met een sterke en dwangmatige stem.
Er duikt in het verhaal ook regelmatig een haas op. Het lijkt erop dat die
haas zich zichtbaar en precies op dat moment symbool staat voor de status van de ziekte van Kiek, van haar welzijn op dat moment.
Het boekt kent schrijfwijze met metaforen en fantastische zinnen, nog een laatste: “Voor groen had Marjan (buurmeisje) geen woord of klank. Ook niet voor afgepakt”.
Het verhaal heeft mij tot vertragend lezen gezet, een verhaal wat met aandacht en zorg is verteld verdient het ook om met aandacht en zorg gelezen te worden. Voor mij was dit een nieuwe schrijfstijl en een nieuwe ervaring.
Het boek start met de zin: “Ik wil dat je behoedzaam bent”. Direct gevolgd door een wit regel waardoor deze zin nog meer aandacht vraagt.
Het verhaal gaat over Kiek, een dame met liefde voor de natuur en moestuinieren, een dame met een missie, een dame met pit en een groot hart.
Kiek heeft de diagnose MS gekregen, en in het verhaal vind je haar worsteling met de ziekte en ook met de gevolgen voor haar tuin.
Op de tuin helpen een aantal vrijwilligers en stagiaires haar in alle seizoenen met wat er nodig is.
In de Herfst wordt er geoogst (het horen van de diagnose), mooie quote hierbij is voor mij: ‘" Hoor, vogels. Plichtsgetrouw, het is roepen omdat dat nou eenmaal is wat je doet, niet uit een overdosis levensgeluk".
In de Winter wordt er gewerkt aan het plaatsen van een hek (het kaderen van de gevolgen van de diagnose), en ooh zo mooi hierbij: “Alles suist: de wind, het water, de snelweg, het bloed in haar oren". In de lente staat het zaaien centraal (het uitzetten van stappen om de tuin over te kunnen dragen), voor dit seizoen vond ik deze quote zeer passend: " De benen glijden moeiteloos in de pijpen en daarna manoeuvreert ze ook haar armen in de armgaten. Er gebeurt iets met haar, een effect dat nooit uitblijft. Nog voor ze het borstgedeelte heeft dichtgeknoopt, wordt ze uit een stuk, een mens uit een stuk. Alleen een dier met een vacht snapt dat gevoel".
In de zomer is de bloei, de handelingen ter voorbereiding op de oogst (het uitvallen van haar lichaam en uiteindelijk de berusting). Hierbij is zeer fraai: "Wat is de aarde betrouwbaar, denkt ze, wat lig ik hier heerlijk”.
De ik-verteller in het verhaal blijft een vaagheid, gedurende het lezen heeft het voor mij ook diverse gedaantes gehad: dier, beschermengel, geest. Het blijft onduidelijk, voor mij is het iets of iemand met een directe verbinding met Kiek en het is in de tuin. Een verteller met een sterke en dwangmatige stem.
Er duikt in het verhaal ook regelmatig een haas op. Het lijkt erop dat die
haas zich zichtbaar en precies op dat moment symbool staat voor de status van de ziekte van Kiek, van haar welzijn op dat moment.
Het boekt kent schrijfwijze met metaforen en fantastische zinnen, nog een laatste: “Voor groen had Marjan (buurmeisje) geen woord of klank. Ook niet voor afgepakt”.
Het verhaal heeft mij tot vertragend lezen gezet, een verhaal wat met aandacht en zorg is verteld verdient het ook om met aandacht en zorg gelezen te worden. Voor mij was dit een nieuwe schrijfstijl en een nieuwe ervaring.
1
Reageer op deze recensie