Zoektocht naar het Dossier.

Het verhaal in het Dossier begint verwarrend. Verwarrend voor de lezer, maar ook zeker verwarrend voor de hoofdpersoon Josta. Gaandeweg leren we Josta en haar voorgeschiedenis goed kennen. Niet alleen vanuit haar eigen perspectief maar ook vanuit het tweede perspectief, wat stilistisch duidelijk was aangegeven door een ander lettertype.

De verwarring waar het verhaal mee begint blijft enige tijd over de tweede persoon, als lezer lees je hoe hij/zij over Josta haar geschiedenis denkt, maar het duurt enige tijd om te ontdekken wie deze persoon is.

Josta blijkt een schilderes die opgegroeid is in de DDR. Ze maakte de val van de muur erg bewust mee. Het was interessant om te lezen hoe dit was en ook hoe opgroeien in de DDR was. Josta leerde hier al jong anderen te wantrouwen, deze houding is ze nooit ontgroeid. Daar begint het verhaal ook mee.

Josta wordt wakker met een vreemd litteken op haar buik. Haar nier is zonder dat zij het wist uit haar gesneden. Josta vermoed al snel dat dit te maken heeft met haar verleden in de DDR. Haar wantrouwen zorgt ervoor dat zs eerst alleen op zoek. Als kunstenaar was ze betrokken bij het vervalsen van schilderijen om de Duitse staatskas te spekken. Voor de val van de muur zat ze hiervoor vast in de Höhenschonhausen gevangenis, waar pittige ondervragingstechnieken gebruikt werden. Haar ondervrager was op zoek naar een dossier wat verdwenen was en misschien zoekt hij deze nog steeds...
Josta begint haar zoektocht alleen, maar moet al snel de hulp inroepen van een journalist.

De schrijfstijl van Anya Niewierra leest erg prettig. Ze zuigt je snel in het verhaal. Ook de schilderijen worden met veel details en liefde beschreven. Het is duidelijk dat deze auteur een gedegen onderzoek gedaan heeft, maar ook zelf van schilderen houdt.
In het verhaal zat genoeg spanning om de lezer te blijven boeien.
Niet meer dan terecht dat Anya Niewierra dan ook de NS publieksprijs gewonnen heeft voor haar andere boek De Camino, die ik nu snel ga lezen.