Lezersrecensie
Vluchtelingencrisis vanuit het perspectief van een westers kind
2023: 29/70* // 3,5/5⭐️ \\
Om de boekenweek goed af te sluiten, heb ik vandaag het boekenweekgeschenk ook maar eens in mijn handen genomen. Ik ben zeker niet teleurgesteld door de leeservaring. Lize Spit weet haar centrale onderwerp, de vluchtelingencrisis, prachtig tevens als kritisch aan de kaak te stellen. Door haar korte verhaal te focaliseren vanuit het jonge buitenbeentje Jimmy, brengt ze dit maatschappelijke probleem op een verfrissende wijze onder de aandacht. Spit maakt gebruik van een fantastisch fantasierijke woordenschat, waarmee ze op een zoete wijze de belevingswereld van een kind accuraat weet tentoon te stellen. Deze onschuld versterkt de benadrukking van de maatschappelijke problematiek .
In mijn optiek neemt Spit voor dit verhaal het juiste perspectief in door ervoor te kiezen om te schrijven vanuit Jimmy. Ik denk dat het werk niet zo sterk was geweest als ze vanuit Tristan had geschreven. Ik ben ervan overtuigd dat een westerse schrijver niet moet proberen om het perspectief een vluchteling in te nemen in een boek, als de schrijver zelf niet zo'n trauma heeft meegemaakt. Ik vind namelijk dat het dan niet zijn of haar plaats is om dat verhaal te vertellen: die ruimte moet aan de vluchtelingen zelf overgelaten worden, die moeten zelf de kans krijgen om gehoord worden. Door wel over dit onderwerp te schrijven op een onderwezen manier, weet Spits het contrast tussen privilege en onverdiend onrecht op een juiste manier te duiden.
Ik ben er echter wel van overtuigd dat Tristan en zijn zus te veel als antagonisten worden neergezet aan het einde van het boek. Door het werk te eindigen met een dwingende handeling vanuit hen (die ik niet zal spoilen), worden ze afgeschilderd als slechteriken in plaats van de slachtoffers die ze daadwerkelijk zijn in deze situatie. Ik vind het slot daarom lichtelijk problematisch, waardoor ik mijn waardering gedeeltelijk heb verlaagd.
Al met al, wel knap hoe ze zo’n groot onderwerp in 96 pagina’s heeft weten samen te voegen!
Om de boekenweek goed af te sluiten, heb ik vandaag het boekenweekgeschenk ook maar eens in mijn handen genomen. Ik ben zeker niet teleurgesteld door de leeservaring. Lize Spit weet haar centrale onderwerp, de vluchtelingencrisis, prachtig tevens als kritisch aan de kaak te stellen. Door haar korte verhaal te focaliseren vanuit het jonge buitenbeentje Jimmy, brengt ze dit maatschappelijke probleem op een verfrissende wijze onder de aandacht. Spit maakt gebruik van een fantastisch fantasierijke woordenschat, waarmee ze op een zoete wijze de belevingswereld van een kind accuraat weet tentoon te stellen. Deze onschuld versterkt de benadrukking van de maatschappelijke problematiek .
In mijn optiek neemt Spit voor dit verhaal het juiste perspectief in door ervoor te kiezen om te schrijven vanuit Jimmy. Ik denk dat het werk niet zo sterk was geweest als ze vanuit Tristan had geschreven. Ik ben ervan overtuigd dat een westerse schrijver niet moet proberen om het perspectief een vluchteling in te nemen in een boek, als de schrijver zelf niet zo'n trauma heeft meegemaakt. Ik vind namelijk dat het dan niet zijn of haar plaats is om dat verhaal te vertellen: die ruimte moet aan de vluchtelingen zelf overgelaten worden, die moeten zelf de kans krijgen om gehoord worden. Door wel over dit onderwerp te schrijven op een onderwezen manier, weet Spits het contrast tussen privilege en onverdiend onrecht op een juiste manier te duiden.
Ik ben er echter wel van overtuigd dat Tristan en zijn zus te veel als antagonisten worden neergezet aan het einde van het boek. Door het werk te eindigen met een dwingende handeling vanuit hen (die ik niet zal spoilen), worden ze afgeschilderd als slechteriken in plaats van de slachtoffers die ze daadwerkelijk zijn in deze situatie. Ik vind het slot daarom lichtelijk problematisch, waardoor ik mijn waardering gedeeltelijk heb verlaagd.
Al met al, wel knap hoe ze zo’n groot onderwerp in 96 pagina’s heeft weten samen te voegen!
2
Reageer op deze recensie