Maïs is nooit meer gewoon maïs...

Als de zestienjarige Daisy, haar iets oudere broer James en hun ouders naar hun nieuwe huis in Nederkarspel rijden, zijn ze daar al een paar maanden niet geweest. De hoge muur van maïs verrast hen dan ook: zoveel maïs! En zo hoog!
Net een leger van miljoenen plantensoldaten, denkt ze.
En dan heeft ze nog geen idee want:

‘In het maisveld gebeuren de ergste dingen.’

Het verhuizen was natuurlijk toch al niet waar de twee jongeren op zaten te wachten, maar wat er eigenlijk uitzag als een lieflijk dorpje waar ze best snel hun draai zouden kunnen vinden, blijkt een nogal besloten gemeenschap. Er wonen mensen die daar al tien jaar geleden zijn komen wonen en die nog steeds behandeld worden als ‘nieuwkomers’. En dat niet op een aardige manier.
Daisy ontdekt dat er iets afschuwelijks gebeurd is in hun huis.
James wordt belaagd door de dorpsjongeren, maar voor er erger gebeurt redt een eerdere nieuwkomer hem. Deze Anna wordt een vriendin. Gelukkig maar, want ze zijn echt niet welkom, dat laten de bewoners duidelijk merken, Vooral de familie Flintboer, voor wie het hele dorp ontzag heeft – zeg maar bang is – zou liever zien dat ze weer vertrekken.

Maar wat is er dan gaande? Wat gebeurt er in dat maisveld? Het lijkt wel of die stengels hen roepen…
En de overbuurvrouw, is zij nu wel of niet op hun hand?

Een jeugdthriller in de sfeer van Stephen King. Niet voor watjes! Dat zie je al aan de omslag.
Waanzin kent vele vormen namelijk.

Erik Jan Tillema schreef eerder jeugdthrillers, onder andere de trilogie over dat huis in de polder, maar deze lijvige thriller slaat alles (tot nu toe dus).
Op ingenieuze manier weet hij al meteen vanaf het begin spanning in het verhaal te brengen:
er is een intrigerende proloog.
Een jongen en een vader zijn lang naamloos.
De school ziet eruit 'alsof kinderen daar nog lijfstraffen krijgen’
en een agent die het ronduit zegt: ‘U bent hier niet welkom’…
En als dan het verhaal écht begint, dan zit je huiverend op je stoel (of waar je ook leest).