Vlinders? ordinaire motjes...

Iedereen maakt dagelijks dingen mee zoals dewelke Theo van Rijn beschrijft. Maar weinig mensen is de kunst gegeven om zo’n ogenschijnlijk gewone, nietszeggende gebeurtenis te vatten in een kort verhaal dat de lezer boeit.
Aan zelfkennis ontbreekt het hem niet:

‘Ik ben ontzettend taalgevoelig en daarnaast behoorlijk ad rem. Dat laatste heeft me nogal eens een klap voor mijn kop opgeleverd, maar dat beschouw ik als tol voor de roem.
De taalgevoeligheid heeft ervoor gezorgd dat ik intussen boekjes vol flauwekul heb geschreven en dat ik mijn dagen al jaren vul met het redigeren van teksten van anderen.’

Wie al een - of meer - bundels van Theo van Rijn heeft gelezen is alleen maar blij dat hij het volhoudt om ’flauwekul’ te schrijven! Hij doet dat namelijk in een mooie stijl, met veel woordgrapjes, en spitsvondigheden. Ironisch vaak, want zelfspot is zijn uitgangspunt.
Zittend op een bankje, wandelend in een hondenlosloopgebied, beziet hij de wereld om hem – en de hond – heen, waarna hij er een kort verhaaltje, een anekdote, van maakt zodat hij ons, lezers kan laten meegenieten.
De verhalen zijn autobiografisch, maar niet 100 % op waarheid berustend. Gelukkig maar, je zou gaan denken dat er ergens een draadje los zit. Hoewel het natuurlijk ook leuke verhalen kan opleveren, zoals de gesprekken die hij voert met de leasehond.

‘Je mag wel doorlopen hoor, spoorde ik hem aan. ‘Eigenlijk wil ik gewoon weer lekker naar huis,’ repliceerde de hond. ‘Maar het is echt hondenweer’, reageerde ik, ‘daar houden jullie toch zo van?’ ‘Hoe de mensen daar ooit bij gekomen zijn, is mij een godsraadsel. Het is prima weer om je goudvissen of guppy’s uit te laten. Die worden daar blij van. Maar zie ik er uit als een vis?’ beet Bodhi me toe.’

Ruim 50 verhalen die menigeen aan glimlach of een grijns zullen ontlokken. Uit het leven gegrepen, maar met net die bijzondere draai aan het gewone, om dan te eindigen met een extraatje.