Iets te beknopt.

Naar aanleiding van een interview in de podcast van Saar met schrijfster Anne-Gine Goemans bestelde ik dit boek(je). Zoals op de omslag al te lezen is, is het een liefdevol en ontluisterend verslag over een vader met dementie in het verpleeghuis. Tot zover dekt dit de lading van het boek.
Schrijfster pakt de linker bladzijden voor stukjes uit het dossier van vader en op de rechter bladzijden beschrijft ze zeer summier haar eigen emoties en observaties. Aan het begin van het boek en in de podcast wordt de mogelijke narcistische persoonlijkheidsproblematiek van vader aangestipt. Verder komt die niet concreet terug in het boek. Dit vind ik persoonlijk jammer, maar misschien was het voor schrijfster nog niet mogelijk om dit ook te beschrijven. Zij heeft voor en na deze periode natuurlijk ook ervaringen met deze vader. Ik vind het vooral bewonderenswaardig hoe zij en haar zus, na een jeugd die moeilijk en zeer zwaar geweest zal zijn, toch nog de guts op kunnen brengen om de vader tot het einde toe te begeleiden. Hem zelfs te verschonen indien dat nodig is. Tussen de regels door lees ik dat dit, naast veel emoties, ook genezing voor hun jeugd brengt. Dat is de winst die ik uit dit proces kan halen voor de zussen. Zij waren in staat te geven, wat zij van hun vader niet gekregen hadden. Ik benieuwd naar hun moeder geworden door dit boek.
Pioen april