Blijf lief en open!

Marjolein Hartman is de moeder van Max.
Max, de student die samen met een paar andere jongens een avond ging surfen op zee bij Scheveningen en omkwam in een metersdikke schuimlaag.
Het was voorpaginanieuws in 2020.
Marjolein had die avond een 'goede avond' en heeft niets voorvoelt. 's Nachts werd ze door agenten ingelicht en wist meteen...dit is misse boel.
Onbeschrijfelijk en toch opgeschreven waar deze moeder doorheen gaat.
Eerst schrijft ze per dag, later per week of maand. De emoties overspoelen haar, maar ze geeft zeker de eerste dagen goed aan hoe ze steeds bij Max wil zijn.
Ze regisseert voor zover ze kan, maar de aandacht is overweldigend. Ze moet steeds meer loslaten en dan knalt het verdriet steeds meer , als golven, haar leven binnen.
Daar gaat dit boek over.
En over Max en alle herinneringen die Marjolein aan hem heeft en krijgt.
Want van zijn studentenleven weet ze weinig , maar de studenten en 'vriendjes van vroeger' vullen het op een natuurlijke manier aan.

Tussen de dagen, weken en maanden in het boek door zitten wat gelere bladzijden. Deze pagina's vult Marjolein met brieven aan haar dochtertje Ivy. Het kleine zusje waar Max zo trots op was. De liefde en het verdriet spatten ook hier van de bladzijden. Maar het wordt zo ook een waardevol document. Ik denk dat Ivy als ze wat ouder is en de beelden aan haar grote broer misschien wat zullen vervagen tot een verhaal, zij hier steun en houvast aan kan hebben.

Dan kent het boek, ook nog een aanklacht, een analyse bijna.
Marjolein is een vrouw die veel steun haalt uit contacten met anderen. Ze verdwaalt anders in haar emoties. Vaak geeft ze tegenstrijdige signalen af, dat is nu eenmaal zo in de rouwperiode. Je weet zelf niet meer wat je voelt. En dan zijn er heel veel mensen die hulp aanbieden. Ze bedoelen het goed, maar wat bedoelen ze eigenlijk? Of is het een holle frase? Marlolein is een felle dame en neemt geen blad voor de mond.

Marjolein gaat te rade bij andere ouders van overleden kinderen. Het blijkt een algemeen gevoelde emotie. Je verliest je kind, maar blijkbaar ook je omgeving. Terwijl die er nog wel is, maar er komt niets meer uit.
Marjolein is hier heel boos en verdrietig om.
Ze geeft ook tips. Bel, schrijf, doe iets....en als het een keer niet past, dan doe je later weer eens iets...en nog weer eens....Zij, en bijna alle andere ouders ervaren die afwezigheid van het netwerk, als een gemis bij het gemis. En dit wil niemand ze toch aandoen?
Er zijn best wel argumenten aan te voeren, maar die gelden niet : durf niet, kan niet, druk....
Leer deze les van Marjolein: doe!
Zij kan zelf wel aangeven als het niet past.

Veel steun had Marjolein aan de jongerengroep rond Max, die bij haar thuis ging oefenen met de band. Zij hadden ook verdriet, maar namen haar mee in hun leven. Mede daardoor kon zij verder.
Noelle, een vriendin van Max krijgt aan het eind van het boek ook een podium. Ze vertelt wie Max voor haar was, maar ook hoe hij nu nog deel uitmaakt van haar wereld, Zij werkt inmiddels voor Marjolein en speelt in de band.

De tip van Noelle en Marjolein: Blijf lief en open!