Was dit manuscript maar afgekeurd

Een vrouw heeft net haar manuscript ingeleverd bij haar uitgeverij. De ochtend erna valt haar ene been eventjes uit. Ze moet allerlei onderzoeken in het ziekenhuis ondergaan en haar nieuwe fysieke toestand leidt er toe dat ze het manuscript gaat herlezen en ze het niet goed meer vindt.

Was het daar maar bijgebleven, een afgekeurd manuscript. Want waarom dit boek is uitgegeven is een raadsel. Een lezer verwacht een mooi verhaal om in op te gaan als hij een roman koopt, geen gezever over een schrijfproces. Dan voelt hij zich bekocht. Als auteur heb je een grotere plicht naar je lezers. Vertellen hoe je boek tot stand is gekomen doe je maar achteraf in een interview. Niet in je boek zelf. Het is een zwaktebod, een gebrek aan fantasie en romans die verhalen over schrijven zouden verboden moeten worden.

We moeten veel fragmenten door van het ingeleverde manuscript, dat autobiografisch is. "Ik had bijna twee jaar lang gehoorzaamd aan mijn eigen dwingende verzoek (…) mijn geschiedenis aan de hand van zich aandienende herinneringen te ordenen, er vorm aan te geven zodat ik overzicht, wellicht zelfs inzicht kreeg in en daardoor greep op mijn leven."

Dat is een prima reden om een dagboek te beginnen. En het daar lekker bij te houden. De lezer heeft niets aan de ontdekkingstocht die tot het besef leidt dat het oorspronkelijke manuscript niet goed genoeg is. Als het niet goed is, publiceer het dan niet!

Even verderop staat dit: "Het meisje van toen schreef een boek. Ze schreef zonder het te weten waar het naartoe ging, wat haar geheugen haar zou aanreiken (…)" Inderdaad, want het gaat helemaal nergens heen. Geen best uitgangspunt, volgende keer toch maar van tevoren een plot opstellen en uitdenken.

Ook de taal is tenenkrommend en clichématig: "De nacht na de uitval kwam het dier dat angst heet uit de kooi waarvan de deur die dag ontgrendeld was geraakt en op een kier stond." Really? Of deze: "Een engel – je bewaarengel – daalt kort na je geboorte uit de hemel of het heelal neer en blijft naast je zweven om je te beschermen en veilig door het leven te loodsen." Ai.

Na het doorworstelen van het manuscript met een extreem hoog Libelle-gehalte concludeert de hoofdpersoon dat ze zich haar hele leven heeft grootgehouden. En door die levensinstelling geen echte emoties in het manuscript heeft kunnen toelaten. Niet de kern heeft weten te raken. Nu, door de uitval van haar been, is ze opeens met haar neus op haar eigen eindigheid gedrukt. Rijkelijk laat op je zestigste. Ongeloofwaardig laat. Zeker voor iemand die over de hele wereld heeft gereisd en in gevaarlijke situaties heeft verkeerd.

Ze besluit het manuscript terug te halen van de uitgeverij. Was ze er toen maar verder aan gaan werken en hadden ze dát maar uitgegeven. Fleur Bourgonje (1946) heeft voldoende schrijfervaring om een interessanter verhaal af te leveren dan dit.