Zeer orgineel
Verbroken beloftes is het verhaal van een jong stel dat trouwt, een huilbaby krijgt met alle moeilijkheden van dien en waarin een van de twee uiteindelijk vreemdgaat.
"Weet je wat er punkrock is aan het huwelijk? Alle kots en stront en pis."
Tot zover niks nieuws onder de zon. Maar dan de vorm! De unieke vorm van dit verhaal! Elk hoofdstuk bestaat uit korte opeenvolgende alinea’s die elk over iets heel anders gaan maar toch verband met elkaar hebben. Citaten van filosofen worden afgewisseld met grappige weetjes, feiten, prangende vragen, gezegdes etc. In korte, staccato zinnen die precies passen bij de afstandelijke beschouwing die ‘de echtgenote’ toepast. Zij is de verteller. We komen er niet achter hoe ze heet. Ze heeft het wel over ‘ik’ en ‘we’ maar ze noemt zichzelf simpelweg ‘de echtgenote’ en haar man ‘mijn echtgenoot.’
De echtgenoot is ‘extreem lief.’ "Hij komt uit Ohio. Dit houdt in dat hij altijd de buschauffeur bedankt en nooit voordringt bij de bagageband." De echtgenote ‘haat snel en vaak.’ Zie hier de tekenen aan de wand. Wanneer ze aan haar goede vriend ‘de filosoof’ vertelt dat de echtgenoot is vreemdgegaan, reageert deze met een verbaasd: "Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? Hij is een van de aardigste mensen die ik ooit heb ontmoet." De volgende alinea gaat verder: "Ze weet het. Ze weet het. Dus de vraag moet wel gesteld worden. Was ze onaardig en onlief en oneerlijk tegen hem?"
De echtgenote is soms té afstandelijk. Op een gegeven moment wil je echt wel weten hoe ze heet, maar tegelijkertijd is dat waarschijnlijk haar probleem waardoor haar man en zij uit elkaar groeiden. Dus eigenlijk is dat juist ijzersterk neergezet.
Verder zit het verhaal vol met geestigheden als: " ’s Nachts in bed houden ze elkaars hand vast. Als de echtgenote heel voorzichtig is, lukt het haar dit te doen en tegelijkertijd stiekem haar middelvinger naar haar echtgenoot op te steken."
Verbroken beloftes van Jenny Offill (1968), die overigens in 1999 al debuteerde, is een uniek boek. Ontzettend geestig en ontroerend tegelijk. Petje af voor zoveel originaliteit en vakmanschap. Offill is niet voor niets werkzaam als docent creatief schrijven. Treffend is ook de passage waarin de echtgenote, toevallig ook docent schrijven, het ‘meisje’ ontmoet. De minnares van haar man dus. Offill beschrijft dit vanuit het perspectief van een schrijfdocent:
"Ze zou haar studenten de passage nooit op deze manier hebben laten schrijven."
"Om te beginnen zou ze aanraden de eerste scène in de metro eruit te halen, (…)"
Vervolgens worden we door de passage heen geloodst met allerlei commentaar van een schrijfdocent er tussen door. En dat is niet irritant. Het is geniaal.
Lees dit boek!
Reageer op deze recensie