Woordacrobaat Verhulst vergeet uitwerking en afwerking

De titel van Dimitri Verhulsts laatste roman, Bechamel Mucho, is een parodie op het Spaanstalige lied Bésame mucho, dat kus me vurig (en kus me vaak) betekent. In die twee woorden zit de hele roman besloten. Een roman boordevol humor, tragiek en seks.

Het verhaal volgt Alex, een man van middelbare leeftijd, die na vele tegenslagen als animator in een clubhotel op Mallorca gaat werken en daar met menig toeriste het bed deelt.

Het thema is de leegte en zinloosheid van het bestaan. Mensen zitten opgesloten in vaste routines en koesteren de illusie van geluk die vaak gepaard gaat met materiële welvaart en consumptie. Ze streven naar oppervlakkig vertier en vluchtige seks om hun innerlijke leegte te vullen. Dit thema geeft Verhulst een vrijbrief om goedkope kritiek op de consumptiemaatschappij, de platvloersheid van het massatoerisme en de onnozelheid van de voortploeterende klasse te spuien.

Verhulst schrijft scherp en lachwekkend door situaties en personages in het absurde te trekken. Als ware woordkunstenaar pakt hij met haast elke zin bovenmatig stilistisch uit, zich bedienend van hyperbolen, understatements, metaforen en sarcasme, waardoor het lezen steeds vermoeiender wordt. Alle vrouwen die Alex ontmoet zijn op zoek naar seksuele bevrediging; ze worden denigrerend, ongeloofwaardig en zo plat als een dubbeltje neergezet (dat laatste is een knipoog naar de schrijver). Na drie stereotype vrouwen heb je het wel gezien, maar Verhulst blijft zichzelf steeds maar weer herhalen. Zodoende begint het verhaal zelf, bedoeld of onbedoeld, te lijken op goedkoop amusement. Personages noch verhaal noch thema kennen diepgang, het ontbreekt aan uitwerking en afwerking. Hierdoor maakt de roman geen indruk.

Je leest het boek in een avondje uit. Als tegenhanger van een slapstick is het een aanrader voor liefhebbers van Verhulsts imposante woordacrobatiek.