Gabriel García Márquez betovert in een zinsbegoochelende hitte

Gabriel García Márquez trekt je vanaf de eerste zin in Honderd jaar eenzaamheid het verhaal in en laat je pas in de laatste zin weer los. Zijn vertelkracht en verbeeldingskracht zijn ongeëvenaard.

Leef mee met zes generaties Buendía’s, de grondleggers van Macondo, een Colombiaans dorp dat gebukt gaat onder stof en zinsbegoochelende warmte en waar de dorpelingen in de schaduw van de amandelbomen de drukkende hitte van de siësta ontlopen. De krankzinnige familie bewoont een reusachtig huis dat doortrokken is van de geuren van de wilde marjolein. Macondo wordt een welvarend oord, op weg naar een goede toekomst, totdat het ontwricht en bedorven en uitgeperst wordt door de bananenmaatschappij.

Honderd jaar eenzaamheid is een zinderend verhaal over de wereld en het menselijk hart, over ongebreidelde hartstocht en de doem van eenzaamheid, over vergankelijkheid, weemoed en vergetelheid. Een verhaal dat tegelijk vrolijk en treurig stemt. Opgebouwd als één reusachtig raderwerk van onontkoombare herhalingen verbeeldt het, in een onophoudelijk wervelende stroom van beelden, onze drang om te scheppen om te vernietigen.

Er zijn twee schitterende vertalingen leverbaar: de veelgeprezen archaïsche en ritmische van C.A.G. van den Broek en de soepele en toch authentieke van M. Sabarte Belacortu. Stella Linn heeft een behulpzame vergelijking tussen beide vertalingen gepubliceerd.

Ook bij herlezing blijft dit magistrale en betoverende verhaal met zijn spiegelingen en luchtspiegelingen adembenemend. Gabriel García Márquez schiep om nooit te vernietigen.