Lezersrecensie
Het leven is vergankelijk, ware liefde eeuwig
De koppeling tussen obsessieve liefde en cholera, waarvan sprake is in Thomas Manns De dood in Venetië, keerde 74 jaar later terug in Liefde in tijden van cholera, een van de meesterwerken van die andere Nobelprijswinnaar, Gabriel García Márquez. Naast liefde spelen de onvermijdelijkheid van ouderdom, verval, de dood en menselijke relaties in beide boeken een hoofdrol. De Colombiaan toont ons hoe liefde door de jaren heen van gedaante kan veranderen en overleven, terwijl het huwelijk een dodelijke valkuil kan blijken te zijn. Het is een bijzondere, ontroerende en tijdloze roman over de vergankelijkheid van het leven en de eeuwigheid van ware liefde.
Het verhaal speelt zich af in een Colombiaanse stad in de periode tussen 1880 en 1930. García Márquez dwaalt steeds af en beloopt allerlei zijpaden waarin de personages ontelbare klippen van het leven en de liefde moeten omzeilen. Met deze traagheid stelt hij de lezer in staat te reflecteren op de aard van liefde en tijd en bevraagt hij de (toenmalige) traditionele maatschappelijke norm dat er een leeftijd bestaat waarboven liefde onfatsoenlijk of zelfs smeerlapperij begint te worden. De rijke, gedetailleerde en lyrische schrijfstijl van García Márquez betovert menig lezer, al hadden iets meer vaart en een tikkeltje meer humor niet misstaan. Alle hoofdpersonages ontwikkelen een gelaagd karakter en vertonen een scala aan emoties, waardoor ze zeer geloofwaardig worden. Vanuit de huidige morele normen zullen sommige lezers Florentino’s obsessie met zijn gedwarsboomde liefde voor Fermina en zijn vele affaires, in het bijzonder met zijn minderjarige nichtje, ongemakkelijk vinden of afkeuren, maar dat maakt de roman niet minder goed – integendeel! Het thema, de maatschappijkritiek, de stijl, de personages en de gedenkwaardige ontknoping vormen tezamen zo’n sterk samenhangend en geloofwaardig geheel dat deze roman nog altijd als een meesterwerk wordt beschouwd.
De vertaling van Mariolein Sabarte Belacortu is van de bovenste plank.
Het verhaal speelt zich af in een Colombiaanse stad in de periode tussen 1880 en 1930. García Márquez dwaalt steeds af en beloopt allerlei zijpaden waarin de personages ontelbare klippen van het leven en de liefde moeten omzeilen. Met deze traagheid stelt hij de lezer in staat te reflecteren op de aard van liefde en tijd en bevraagt hij de (toenmalige) traditionele maatschappelijke norm dat er een leeftijd bestaat waarboven liefde onfatsoenlijk of zelfs smeerlapperij begint te worden. De rijke, gedetailleerde en lyrische schrijfstijl van García Márquez betovert menig lezer, al hadden iets meer vaart en een tikkeltje meer humor niet misstaan. Alle hoofdpersonages ontwikkelen een gelaagd karakter en vertonen een scala aan emoties, waardoor ze zeer geloofwaardig worden. Vanuit de huidige morele normen zullen sommige lezers Florentino’s obsessie met zijn gedwarsboomde liefde voor Fermina en zijn vele affaires, in het bijzonder met zijn minderjarige nichtje, ongemakkelijk vinden of afkeuren, maar dat maakt de roman niet minder goed – integendeel! Het thema, de maatschappijkritiek, de stijl, de personages en de gedenkwaardige ontknoping vormen tezamen zo’n sterk samenhangend en geloofwaardig geheel dat deze roman nog altijd als een meesterwerk wordt beschouwd.
De vertaling van Mariolein Sabarte Belacortu is van de bovenste plank.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Pirayaani
Gesponsord
Verwacht het onverwachte van Getuige nr.8, de nieuwe rechtbankthriller van Steve Cavanagh met een twist. Wat als de enige getuige nog gestoorder is dan de moordenaar?
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
In de Spaanse stad vol tegenstellingen slaan twee jeugdvriendinnen de handen ineen om de moord op een stadgenote op te lossen.
