Een schrijnende herinnering aan een zwaar aangezette, tragische adolescentie

Ik herinner me de roman Norwegian Woods "uitsluitend als een hopeloos moeras. Een drassig moeras dat zo diep en zwaar aan mijn schoenen zoog dat ik bij elke stap vreesde ze te verliezen. Ik probeerde uit alle macht vooruit te komen te midden van deze drab. Voor me of achter me was niets te zien. Alleen dit donkere moeras strekte zich uit zo ver het oog reikte. Ook de tijd verliep strompelend. Hij hield gelijke tred met mijn stappen. Ik zette een stap met mijn rechterbeen, tilde mijn linkerbeen op, dan weer mijn rechterbeen. Zonder enige zekerheid waar ik me bevond en zonder enig vertrouwen dat ik de goede kant op ging. Ik bleef gewoonweg de ene stap na de andere zetten omdat ik toch ergens heen moest."

Vaste Murakami-vertaler en pleitbezorger van de Japanse literatuur Elbrich Fennema overleed twee maanden geleden.

“Er zaten zoveel herinneringen in mij opeengepakt die op zoek leken naar kleine kieren om door naar buiten te dringen, in een niet te stuiten stroom. Deze beelden sloegen het ene na het andere over me heen, als golven bij vloed, en ze sleurden me mee naar een mysterieuze plek. Daar was ik samen met de doden. Hier bestond de dood niet als een factor die een definitief einde maakt aan het leven. De dood was hier slechts een van de talloze factoren waaruit leven en dood zijn opgebouwd.”