Een Russisch monster van bureaucratische onverschilligheid en misleiding
Wij houden van Tsjernobyl is een aangrijpende en diepgaande verkenning van de gevolgen van het kernongeval voor de getroffen mensen. Het boek, dat bestaat uit een aantal monologen die uit vraaggesprekken zijn samengesteld, geeft een stem aan deze mensen. De persoonlijke getuigenissen zijn vaak hartverscheurend en onthullen de langdurige fysieke en psychologische gezondheidsschade die het kernongeval en de daarop falende crisisbeheersing heeft veroorzaakt. Bij dat laatste valt vooral de kritiek op de Sovjetautoriteiten op. Svetlana Alexijevitsj laat zien hoe de autoriteiten de ernst van het ongeval bagatelliseerden en informatie achterhielden, wat leidde tot verwarring, machteloze woede en enorm leed bij de bevolking die te voorkomen was geweest. De bureaucratische onverschilligheid en misleiding loopt als een rode draad door het boek.
Alexijevitsj staat bekend om haar vermogen om menselijke ervaringen vast te leggen door middel van mondelinge geschiedenissen. Haar schrijfstijl is journalistiek en af en toe ook wel poëtisch. Ze slaagt erin de rauwe emoties zonder sensatiezucht vast te leggen, waardoor het boek niet alleen informatie verschaft maar ook diep ontroert. De lezer krijgt een intiem inzicht in de levens van mensen die vaak over het hoofd werden gezien in de grote verhalen van de ramp.
De herhalingen als gevolg van veel vergelijkbare getuigenissen storen enigszins. Verder ontbreekt een analyse of context over de bredere politieke en sociale implicaties van de kernramp en is het lastig om uit de fragmentarische vertelstijl een samenhangend beeld te vormen.
Wij houden van Tsjernobyl is een krachtig en emotioneel zwaar boek dat de lezer dwingt na te denken over de gevolgen van nucleaire ongevallen voor burgers. Het boek is een eerbetoon aan de mensen die de ramp hebben overleefd en een aanklacht tegen misleidende autoriteiten die hen in de steek hebben gelaten.
Het boek heeft Frank Nellen 25 jaar later geïnspireerd de roman De onzichtbaren te schrijven.
Svetlana Aleksijevitsj is een Wit-Russische onderzoeksjournalist en schrijft naast non-fictie ook fictie. Haar boeken zijn te lezen als meerstemmige geschriften en verwoorden het relaas van uiteenlopende mensen, waaruit vooral het lijden van het Russische volk spreekt. Ze ontving in 2015 de Nobelprijs voor Literatuur.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Pirayaani
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
