Te hoge verwachtingen

Voor de hebbanbuzz mocht ik het boek Anomalie lezen. Een debuut hier in Nederland van een heel bekende schrijver uit Frankrijk. En de winnaar van de Prix Goncourt… dat maakte dat de verwachtingen erg hoog waren.

Het boek deed zijn naam al eer aan door er heel lang over te doen voor het op de deurmat viel, alsof het ook opgeslokt was door de tijd.

Het verhaal is bijzonder, hetzelfde vliegtuig landt twee keer, maar met 3 maanden tijdsverschil. Wel met precies dezelfde mensen aan boord. Hoe?!
In deel 1 maak je kennis met een aantal van de passagiers uit het vliegtuig, ieder met zijn eigen achtergrond. Hier en daar zijn zwarte mannen te vinden… In deel twee wordt begonnen met achterhalen hoe dit tweede vliegtuig een exacte kopie kan zijn, door protocollen, geestelijken en wetenschappers. In deel 3 volgt de confrontatie tussen de maart en juni-mensen.

Al met al genoeg gegevens die het boek erg interessant zouden maken, maar… ja, dat werd het naar mijn mening niet genoeg eigenlijk. Of misschien juist wel te veel, waardoor ik aan het eind zonder antwoord op al mijn vragen ben blijven zitten.

De wereld staat wel op zijn kop, zoals de achterflap zegt, maar daar merk je vanuit de personages weinig van. Daarvoor is het boek te afstandelijk. Ik had gehoopt op wat er in die mensen om zou gaan op het moment dat ze erachter komen dat ze gedupliceerd zijn. De psychologen begeleiden deze mensen wel, maar als lezer krijg je daar dus niet echt inzicht in.
De verwachtingen waren dus te hoog en zijn niet ingelost. Wachten op een vervolg?
(Wat ik wel echt geweldig vond aan het boek is dat een van de personages schrijver is en het boek ‘Anomalie’ schrijft waaruit geciteerd wordt in dit boek.)