Van het ene avontuur naar de andere ontsnappingspoging

Op twitter zag ik een tijd geleden voorbij komen dat je van een boek een mondkapje kon bestellen. Dat vond ik een grappig idee, en het was nog een vrolijk gekleurd mondkapje ook, dus ik bestelde dat kapje. Het was van het boek Leegland. Een paar weken later kwam er bij hebban een leesclub van dit boek voorbij. Dat leek me ook wel weer eens leuk. Dus ik schreef me in. En ik werd uitgeloot! Hoera!

Dit boek was, gezien de flaptekst eigenlijk erg buiten mijn comfort zone. Het deed me qua beschrijving een beetje denken aan De hongerspelen, geen idee waarom.
Het boek gaat over de vlucht van soldaat Senna, Julius die met haar mee vlucht en Eva, de zus van Julius die wel wil maar het toch niet doet, dat vluchten. De vlucht is van de trein die ze naar Fort Zwolle zou brengen, maar daar door een terroristische aanval nooit aankomt, naar Leegland. In Leegland gloort hoop en vooral vrijheid. Maar of dat ook zo is?
De tekst op de achterflap is eigenlijk een situatieschets en achtergrond. Het is zeer handig om te weten, want heel duidelijk komt het niet terug in het boek. Ik verwachtte een boek over het leven in Leegland, maar dat was het niet. Het gaat vooral over de poging van Senna en Julius om daar te komen. De een omdat ze echt wil, de ander omdat hij geen kant op kan eigenlijk en zich dus bij Senna aansluit.
De roman speelt zich af in de toekomst, dat merk je door de zonneauto’s en door de verhalen over het oude Urk, het oude Kampen en de nieuwe grens. Maar qua leefomstandigheden lijkt het wel alsof je in een historisch boek van Thea Beckman bent gestapt. Dat voelde voor mij wat dubbel, deze toekomst is geen vooruitgang.
De hoofdstukken zijn getiteld als Senna, Julius en Eva. Zo weet je vanuit welk perspectief het verhaal verteld wordt. Allemaal in de derde persoon trouwens. Senna is de “deserteur”, wordt gebrandmerkt en naar Fort Zwolle gestuurd. In de trein ontmoet ze Julius, zoon van de vooraanstaande wetenschapper van de republiek, ook op weg naar Fort Zwolle. Op het perron neemt Eva, de zus van Julius, tegen alle regels in het geheim afscheid van haar broer.
Wat volgt is een groot, spannend avontuur, vol vaart geschreven. Je hebt als lezer nauwelijks tijd om ergens bij stil te staan, want je gaat van het ene avontuur over in de andere ontsnappingspoging. Het houdt je aan het lezen, maar persoonlijk miste ik toch wel iets van ontwikkeling in de karakters. Alleen Julius leert snel, van naïeve jongen wordt hij wel harder, maar de andere personen ontwikkelen zich niet. Daar hebben ze eigenlijk ook gewoon de tijd niet voor. Niet denken maar doen is het devies.
Wat leuk is aan het boek, zijn de verwijzingen naar dingen in het heden. De aardbevingen in Groningen die nu plaatsvinden worden genoemd en dat is wel weer grappig.

Waar in deze tijd het gezegde is: Kennis is macht; is het in het boek: Kennis is gevaarlijk.

Ik heb het boek met plezier gelezen, al vond ik het meer een Young-Adult dan een roman. Ik hoop op een vervolg waardoor er meer diepgang in de karakters en de historie kan komen.