Waar een eenling erg sterk in is.

Mijn eerste kennismaking met de boeken van Franco Faggiano was via het boek ‘Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween’. Prachtig! Daarna las ik ‘De jongen die met wolken speelde’, ook prachtig. Dus de verwachtingen voor dit boek waren best hoog gespannen.

In dit boek draait het om Francesca Capodiferro, een vrouwelijke groepscommandant bij de brandweer. Daarnaast is ze geologe, waardoor ze gevraagd wordt metingen te komen doen in een aardbevingsgevoelig gebied in Italië, bij Amatrice (ongeveer ter hoogte van Rome op de kaart).
Het boek begint voor boekenliefhebbers goed met het beeld dat Francesca voor haar afspraak in Ascoli, waar ze de metingen in de buurt gaat doen, eerst een tweedehands boekwinkel in gaat, een boek koopt en dan in een café blijkt te hebben afgesproken waar Ernest Hemingway ook altijd kwam. De afspraak is dat ze sensoren gaat plaatsen om scheuren die zijn ontstaan onder invloed van de natuur en zo te meten of er grotere kans is op schade.
Samen met haar zoekhonden Rufus en Nuzzo (de ene hond ruikt levende, de andere dode mensen) gaat ze aan de slag. Ze kampeert op een berg als de grote aardbeving plaats vindt. Praktisch ingesteld als Francesca is, schiet ze meteen te hulp, organiseert haar eigen vrijwilligers en zet reddingsacties op. Na de eerste dagen te hebben geholpen, blijft ze in de omgeving om kleine dorpjes en gehuchten af te zoeken naar mensen die hulp nodig hebben. Het laat haar niet los. Ondertussen krijg je een goed beeld van einzelganger Francesca en ook een inkijkje in haar team.
Natuurlijk gebeurt er iets in het boek met Francesca, een verhaal in het verhaal, maar de nadruk ligt op de streek rond Amatrice, de schade van de aardbeving daar en haar aanhoudende inzet om mensen daar te willen helpen.
Ik vond de beschrijving van de natuur erg mooi, het geluid (en gevoel) van de galopperende paarden, het geluid dat kiezels maken in de branding van de zee (dat is echt een heerlijk geluid), het de wind willen zijn. “De bliksem is te zien, de sneeuw heeft een tastbaar leven, de regen voel je op je huid en de wolken nemen voortdurend andere vormen aan. De wind heeft slechts een stem en gaat op zoek naar iemand die naar hem luistert. En ik ben altijd bereid om dat te doen. Soms zou ik zelf een lichte bries willen zijn, zo een die langskomt, he streelt en geen spoor achterlaat.” (p.44)
En de wijze woorden van de moeder ga ik proberen te onthouden: “Groei, leer, verander, vlieg.” (p.22)

Bijzonder is dat het boek gebaseerd is op echte gebeurtenissen, met name de aardbeving en verhalen van mensen die als hulpverlener na de grote aardbeving geholpen hebben.

Wederom een bijzonder mooi boek van Franco Faggiani.