Surfparadijs met een gitzwart randje

Wanneer Liv en Alex, samen met zoon Pepijn, op vakantie gaan naar Tarifa, zou dat moeten voelen als thuiskomen. Surfen, relaxen, zon, dat is het idee. Maar de vakantie loopt anders dan gepland als blijkt dat zoon Pepijn niet thuis is gekomen de eerste avond van hun vakantie.
Na deze eerste mysterieuze gebeurtenis, volgen de spannende acties elkaar in hoog tempo op. Niets is wat het lijkt, of leek te zijn. Livs vakantie wordt een nachtmerrie.

Aan de ene kant is het een heerlijk boek. Je leest het makkelijk en vlot. Kunt het ook makkelijk even neerleggen wanneer er iets gevraagd wordt (of wanneer je een duik in het zwembad zou willen nemen als dat weer mag). Dus het woord vakantie van een heuse vakantiethriller doet zijn naam eer aan. Maar het boek is niet echt een thriller. Er zit wel spanning in, maar die is niet van dien aard dat het woord thriller hierop van toepassing is.
Je merkt aan alles dat Kiki weet waar ze over schrijft. Zeker de locatie, de plaats Tarifa, wordt goed neergezet. Je loopt als het ware zelf door de straten. Maar of het nou een reclame is voor de stad? Het surfen daar lijkt me te gek, maar de duistere kant heeft nu zo de overhand dat ik, zelfs als we weer op vakantie mogen, Tarifa de komende vakanties toch over zou slaan.

Ik mis een beetje de diepgang, vooral bij Liv. Die komt op mij nogal kil, koel en apathisch over. Alsof het alleen om de buitenkant gaat, liefde echt stekeblind maakt en haar zoon haar niet zo veel kan schelen. Ik kan me niet voorstellen dat dat allemaal aan haar jeugd te danken is.
Het beste stuk, vond ik het laatste gedeelte (waar Liv op andere plekken komt dat Tarifa), dat had heel goed een thriller kunnen worden. Verder vond ik de bed&breakfast mevrouw een erg interessant personage. Daar had wellicht ook meer ingezeten.
Een aardig boek voor een paar uurtjes ontspanning, dat is het zeker.