Lezersrecensie
Niet langer zwijgen
Een vrouw, Mia, begint in een opwelling de woning van haar overleden oom leeg te halen en schoon te maken. Een oom die ze al 25 jaar niet meer gesproken heeft. Een oom die al die jaren als banneling geleefd heeft. Een oom die haar leven getekend heeft door haar als kind te misbruiken.
Tijdens het schoonmaken blikt ze terug op het daadwerkelijke misbruik, de gevolgen en de mogelijke oorzaken. Dit wordt langzaam en minutieus uit de doeken gedaan door de auteur.
Mia wordt heen en weer geslingerd tussen duizenden gevoelens van verwarring, schuld en onschuld. Gaf zij zelf voeding aan haar oom en was ze derhalve zelf ook schuldig aan het mogelijk maken van het misbruik om vervolgens weer te beseffen wat zij als een vorm van liefde zag door hem zo gemanipuleerd is, in een ongelijke volwassene/kind relatie. Als een roofdier. Dit met op de achtergrond een familie waarin de Indische zwijgcultuur heerst. Niet achterom kijken maar gewoon doorgaan en vooral niet opvallen, zelfs nadat de familie uiteenvalt als het misbruik uitkomt.
Dit alles resulteert in een indrukwekkend boek. Gegeven het autobiografische karakter van deze roman kijk je letterlijk over de schouder mee van iemand die misbruikt is en de impact die dat een heel verder leven met zich meebrengt, voor het slachtoffer en indirect ook voor haar omgeving (en zelfs de dader).
Dat Aisha Dutrieux kan schrijven etaleert ze hier wederom: doeltreffend, sober, geen overbodige lange zinnen, maar toch ook zeker een paar prachtige passages en metaforen: “...Herinneringen zorgvuldig gebalsemd, omzwachteld als een mummie. Nu kan ik het aan, fluister ik tegen het kleine meisje in mijn binnenste. Laat het los. Maar ze durft het nog altijd niet, niet volledig althans. In kleine beetjes komt het, geluidloze tranen aan de randen van de dag.”
Daarbij merk je en voel je dat dit uit eerste hand komt, echt is. Ondanks de romanvorm. Heel intens en aangrijpend. Je voelt mee en hoopt dat Mia (Aisha) nu ze besloten heeft niet langer te zwijgen, verder kan met haar verwerking.
Tijdens het schoonmaken blikt ze terug op het daadwerkelijke misbruik, de gevolgen en de mogelijke oorzaken. Dit wordt langzaam en minutieus uit de doeken gedaan door de auteur.
Mia wordt heen en weer geslingerd tussen duizenden gevoelens van verwarring, schuld en onschuld. Gaf zij zelf voeding aan haar oom en was ze derhalve zelf ook schuldig aan het mogelijk maken van het misbruik om vervolgens weer te beseffen wat zij als een vorm van liefde zag door hem zo gemanipuleerd is, in een ongelijke volwassene/kind relatie. Als een roofdier. Dit met op de achtergrond een familie waarin de Indische zwijgcultuur heerst. Niet achterom kijken maar gewoon doorgaan en vooral niet opvallen, zelfs nadat de familie uiteenvalt als het misbruik uitkomt.
Dit alles resulteert in een indrukwekkend boek. Gegeven het autobiografische karakter van deze roman kijk je letterlijk over de schouder mee van iemand die misbruikt is en de impact die dat een heel verder leven met zich meebrengt, voor het slachtoffer en indirect ook voor haar omgeving (en zelfs de dader).
Dat Aisha Dutrieux kan schrijven etaleert ze hier wederom: doeltreffend, sober, geen overbodige lange zinnen, maar toch ook zeker een paar prachtige passages en metaforen: “...Herinneringen zorgvuldig gebalsemd, omzwachteld als een mummie. Nu kan ik het aan, fluister ik tegen het kleine meisje in mijn binnenste. Laat het los. Maar ze durft het nog altijd niet, niet volledig althans. In kleine beetjes komt het, geluidloze tranen aan de randen van de dag.”
Daarbij merk je en voel je dat dit uit eerste hand komt, echt is. Ondanks de romanvorm. Heel intens en aangrijpend. Je voelt mee en hoopt dat Mia (Aisha) nu ze besloten heeft niet langer te zwijgen, verder kan met haar verwerking.
5
Reageer op deze recensie