Gebeurtenissen die evengoed naar de keel grijpen

'Het smelt' van Lize Spit heb ik meermalen herlezen, en me daarbij altijd afgevraagd hoe 'echt' de ouders uit het boek zouden zijn. Ik hoopte heel erg dat 'Autobiografie van mijn lichaam' antwoord op die vraag ging geven - en dat deed het. Alleen al daarom is het wat mij betreft de moeite waard om dit boek te lezen.

'Autobiografie van mijn lichaam' is meer een verslag, waar 'Het smelt' vooral een verhaal is, maar er is veel overlap. Vooral in de eerste helft van dit nieuwste boek beschrijft de auteur vele werkelijkheden waarvan je snapt dat die eerder in fictie zijn omgezet. Gebeurtenissen die evengoed naar de keel grijpen, ook al liggen de zaken misschien wat genuanceerder dan in het strak gecomponeerde 'Het smelt'.

De auteur besteedt in 'Autobiografie van mijn lichaam' veel aandacht aan het leven en sterven van haar moeder, een gemankeerde en verslaafde vrouw, die echter diepere lagen blijkt te hebben, waardoor duidelijk wordt dat ze meer én beter is dan de moeder uit 'Het smelt'. De vader echter is een ander (of eigenlijk juist hetzelfde) verhaal. Zó knap hoe de auteur, zonder een oordeel te vellen, beschrijft hoe deze man in elkaar steekt.

Die arme, getalenteerde, gevoelige Lize Spit, die altijd een goede dochter heeft willen zijn voor ouders die zo enorm tekort schoten. Wat bén ik een fan van haar. Niet alleen van haar boeken en haar taal, maar ook van haarzelf, de heldin die van haar miserabele jeugd zoveel moois heeft weten te maken.