De rivier geeft, de rivier neemt.

Willem de Waal leeft met zijn hond Fido ongestoord in de uiterwaarden van de Waal bij Nijmegen. Al wordt dit laatste nergens letterlijk genoemd. Hij leeft in de veronderstelling dat hij geheel in harmonie met de natuur zelfvoorzienend is. De maatschappij ligt aan de andere kant van de dijk waar hij zo min mogelijk mee te maken wil hebben. Echter de maatschappij is druk bezig zich te beschermen tegen de natuur en de rivier. De natuur belemmert de loop van de rivier. De rivier moet worden getemd om overstromingen te voorkomen. Er wordt nieuwe natuur en ruimte voor de rivier gecreëerd. Willem moet vertrekken. Als eenling betekent hij niets voor de maatschappij. Eerst wordt hij naar een daklozenopvang gebracht, waar hem een alternatieve kijk op zijn bestaan wordt geopenbaard. Willem vindt daarna met Fido een nieuwe plek in de uiterwaarden. Hem wordt zelfs een plaats in het systeem geboden om zijn bestaan te rechtvaardigen. Een adres, een bankrekening en een identiteitsbewijs. Daar verzet hij zich tegen. Hij wil vanzelfsprekend zijn. Zoals de rivier dat al sinds onheuglijke tijden is. De rivier die zijn eigen weg zal blijven gaan. Buitendijks is een lyrische ode aan de natuur. Bijtende kritiek is het deel van de materialistische maatschappij en zijn bureaucraten.